Kwento Ko.. Sa saudi

 

This is a true story, nangyari early last year.  key account
nya yung isang client namin, at ako nagha handle nun.  phone calls lang
lagi nung simula.  pag may question dito sa office natawag ako sa
kanya.  laging ganun pero hindi madalas. then one time may malaking problema
at kailangan presence nya at dun kami nagkita.

the usual first meeting ang tipo.  punta siya sa reception area at
tinanong ako. tinignan ko lang nung una.  nakatingala ako kasi matangkad
saka magaling pumorma.  at may itsura. derecho business ang usapan dahil
alam na namin pareho ang purpose kung bakit sya andito sa amin.  after
almost an hour nung cleared out na ang lahat he left.

in short ganun parati.  phone calls kung may tanong not unless malaki
problema at kailangan syang pumunta dito (katulad nung una).

the next day after we met he called.  almost 5pm na nun, nagpapalipas
na lang ako ng oras at ready na to go.  tinanong lang nya kung ok na
lahat, sabi ko oo. a few pleasantries and then we hung up.

nearly a week since that first meeting dumaan sya sa office.  nagulat
ako dahil wala namang purpose.  napadaan lang daw, sabi nya.  this
second meeting nag struck na sya sa akin.  nagising yung "isang" ako.  may
kilig.  when we shook hands andun yung excitement sa akin.  and he
smells good.  yung long sleeved shirt nya di lukot, di katulad ko na medyo
lousy.  di ko maintindihan but that very moment dami kong napansin sa
sarili ko na parang kakaiba.
naging conscious ako bigla na di naman dati.  nag excuse pa nga ako
sandali para punta lang sa cr para tignan sarili ko.  medyo strange sabi
ko. a basta di ko alam.  konting kwentuhan uli at umalis na sya.

nasa counter ako ng farm 9 one evening nung mag ring celfon ko.   it
was him.  ano daw ginagawa ko.  sagot ko, eto nagbabayad ng pinamili ko. 
andun din daw siya sa area na yun and we agreed to meet.

light blue shirt at dark blue and white shorts na hanggang tuhod (klase
ng beach wear ng maui) at rubber shoes w/o socks get up nya.  anak ng
teteng kumalembang dibdid ko.  fitting yung shirt; ganda ng shoulder,
nakabakat yung dibdib nya tapos naka shorts pa.   ganda ng katawan ni
kolokoy sabi ko sa sarili ko.  nangiti ako kahit paano.  tsk, tsk. ano ba
ito, tananong ko sa utak ko kung ofw din ba ito na katulad ko.  yung
casual na get up nya, dun ko lang sya natitigan - kamukha nya yung
kapatid ni ..... (omit ko ito dahil baka may makakilala).  baduy ba?  di
naman siguro.  yun ang resemblance nya e.  moreno siguro sya.  basta di sya
masasabing brown at nung tinanong ko 5'8" daw height nya.  naaalala ko
na para akong ogag nung oras na iyon.  silently, tinawanan ko na lang
sarili ko.

lately kasi naging out-of-office conversation ang kwentuhan namin. 
andun ang tungkol sa trabaho, sa barkada, kung saan ang hang out, kung
paano pinapalipas oras dito.  to sum it up we became friends - and close. 
and gradually pati personal nase share na namin pareho.  from work
related talks naging barkada kami.

natural sa kanya ang pagiging tahimik and when he talk, he really
talks.  at ok na ok when he smile.

there's this one incident na nakatatak sa isip ko until now.  nagkita
kami, bad trip ako sa opis nun, napapamura ako.  usually naman ganito
buhay dito sa saudi, asar tayo pero wala tayong magawa so sinasarili na
lang.  sirang-sira araw ko nun at di kami nag-uusap while he was
driving.  then dun sa adjacent parking lot ng rashid mall nag park sya. 
nagulat ako dahil bakit dun at malayo sa entrance ng mall.  saka dahil
almost 6pm pa lang (at ordinary day
pa) kaya halos walang ibang kotse sa paligid.  i asked him why he
parked sa lugar na yun mismo.  sagot nya, set your mind free, ilabas mo init
ng ulo mo, sumigaw ka kung gusto mo, yung dashboard ng kotse suntikin
mo (kung makakatulong) to release the anger, at walang pipigil sa iyo. 
i remember na di ako kumibo, nakatingin lang ako sa direction ng kobe
mart/city plaza.  alam ko it took me some time; kung ilang minutes na
ganun di ko alam and then i went out of the car.  nakasandal lang ako,
nakatingin pa rin sa direction of kobe mart tapos yung ilaw sa highway
bumubukas na.  nung mga oras na yun
pakiramdam ko ako lang ang tao. sarap mag release ng tension pag over
looking sa highway tapos mga ilaw at moving vehicles nakikita.  at nung
pagtingin ko sa further left ko andun sya, nakatayo at nakatingin sa
akin.  he's smiling back and then he moved closer and asked me kung ok
na?  tumango ako, confirming yes without a sound, and he held me close. 
ilang seconds lang yun but i felt secured.  yun ang first time na
nagtama katawan namin - in the middle of a parking area na walang tao. 
supposedly walang ibig sabihin yun;
walang malisya dahil parehong lalaki, pero sa akin may ibang ibig
sabihin.  not necessarily na malisya, basta iba.  pag tingin ko uli sa
kanya, nakangiti sya.

sakay uli sa kotse nya papunta sa nearest entrance ng rashid mall,
derecho sa 3rd level fast food area. from here hanggang matapos dinner at
pabalik sa kotse nya tahimik kami pareho.  altho nag uusap kami pero
kimi until we reached my flat.  di na sya bumaba.  tinanong lang ako kung
ok na ako talaga.  sagot ko, oo.

nung mga sumunod na araw wala kaming communication.  hindi ko alam kung
bakit.  almost 1 week ata, tagal.  then wednesday nun, halos weekend na
tinawagan ko sya sa office nya.  pag sagot nya ng phone binaba ko. 
again, di ko rin alam kung bakit.  tapos tumawag sya.  bakit daw ako
tumawag.  sagot ko di ako tumawag.  natawa sya and he said u did dahil may
caller id pala yung phone ng main trunk line.  tsk, wala akong naisagot. 
nasakote ako, nabisto.  di ako makagawa ng alibi dahil di ko alam na
mabibisto ako.  napahiya ako nun pero tawa sya ng tawa.  that same
afternoon dinaanan nya ako sa opisina
(nakalibre ako ng SR2 sa bus, swerte).  nung nasa kotse na nya kami,
para masalo ko pagkahiya ko sa phone incident, sinabi kong kasi bro miss
kita e.  sinagot nya ako ng alam ko dahil miss din kita.  natawa kami
pareho pero alam kong namula ako.  big time pakiramdam ko nun, kahit
wala ng thai lottery.  and so na break yung ice na namamagitan at naging
relax kami pareho. nung nasa kotse at pag red ang signal nagkakatinginan
kami.  either we ask ourselves kung ano gustong kainin, o saan kakain. 
siguro we just have to ask anything
kaya kahit ano na lang.  ayun, kain kami ng cholesterol sa chilli's.

altho di ko talaga binibigyan ng malisya pero parang iba ata closeness
namin.  o siguro nasa cloud 9 lang ang pakiramdam ko (o namin?). 
thereafter laging madalas na kung lumabas kami, minsan kasama mga barkada
nya, o kaya officemates ko, o minsan kami lang solo.

eto na nagsimula ang problema.  about 2 weeks ago b-day ng tropa
nagkaroon ng tuksuhan dahil yun palang isang bisita nung celebrant na kaaalis
lang nanliligaw sa kanya (hindi dun sa celebrant kundi sa kaibigan ko
mismo).  initial reaction ko dapat e kumantiyaw rin dahil asaran lang
naman, lokohan, kantiyawan.  pero hindi naging ganun.  i remember
napatingin ako sa kanya, nagkatinginan kami.  hindi ko magawang sumakay sa
kantiyawan.  natameme ako.  nag-iba pakiramdam ko.  ewan ko kung selos
yun, ewan ko.  ginawa ko punta
ako sa lamesa, tumingin ng pagkain kahit busog na ako (para may magawa
lang at di mahalata ang pananahimik ko) nung lumapit sya.  within an
earshot sabi nya wag daw sana akong maniwala sa kantiyaw.  di ako kumibo
nun, balik ako sa pwesto ko, asaran pa rin.  ewan ko pero nakisabay na
rin ako.  kada tingin ko sa direction kung saan sya naka upo,
nakatingin sya sa akin.  di ko mabasa mukha nya pero binabawi ko agad tingin ko. 
around 9:30pm pauwi na yung ibang
tropa, nasa kusina ako nun kasama yung flatmate ng celebrant
nagliligpit ng lumapit sya.  ligpit pa rin until sumama yung flatmate sa
celebrant para ihatid sa ibaba yung ibang bisita at kami na lang ang natira. 
dun sya sa likod ko pero di sya nagsasalita, di rin nakilos.  then
niyakap nya ako, yung reassuring na klase ng yakap at di ako nakakibo. 
tapos inikot nya ako paharap sa kanya, we were looking at each other's eyes
nung hinawakan ko mukha nya.
lakas loob. nakatingin lang sya.  tapos sabi nya i know and it's ok.

iba yung pakiramdam.  pag pinaliwanag sa tagalog maigi magiging baduy.

thursday night last week when it happened.  sa flat nya.  dun lang
merong privacy dahil live out sya, di katulad ko na co. housing.  iba yung
pakiramdam na alam mong merong feeling; pag alam mong special yung tao. 
nakadapa sya pag natutulog at naka akap sa akin yung right arm nya. 
friday morning nung magising sya nakatayo ako sa bintana, nakatingin sa
dagat sa corniche (visible sa bldg. ng flat nya) nung lumapit sya,
nakabalot pa ng kumot, at umakap sa
akin.  tinanong ako kung ano raw iniisip ko.  sabi ko wala.  pero truth
is meron.  yung nangyari the night before, yun ang first experience nya
sa kapwa lalaki (very obvious).  medyo apologetic sya pero sabi ko he
doesn't have to.  mas tama na maging natural kami pareho.  pero yung
sinunod nyang sinabi ang nag struck sa akin.  hindi man daw sya ang una
kong experience, pero sana daw sa kanya na ang huli.  tumingin lang ako
sa kanya nun at niyakap ko sya and we
kissed.  then hinimas nya likod ko.  sa body movements nya ramdam ko
yung concern, yung mga di nya masabi dun nya napaparamdam.  comforting. 
reassuring.

at the back of my mind, sabi ko seryoso ata ito.  at ganito ba talaga? 
yun sa amin ang first homo relationship ko at di ko alam kung paano,
kung ano ang pagkakaiba.  except siguro sa di open sa public pero meron
pa ba?  aside sa personal naming routine na kaming dalawa, walang nabago
halos (except nung friday morning na di kami nakasama ng barkada sa
basketball).

siguro kaya may anxieties ako e dahil di ko sya nakilala thru chat o
yahoo groups.  kasi kung ganun i know what to expect kahit paano.  o
nagkataon lang na yung pagkakakilala namin e sa ganung paraan?  last
thursday night after nung u-know-what, sinabi nya na di raw nya alam kung
paano nagsimula on his part.  risky dahil di daw nya alam kung paano ako
magre react.  siguro dahil naramdaman namin pareho and we both decided
to go with the flow.  paano kung one day magising sya at itanong kung
ano ginagawa namin?  paano kung ma realized nya na hindi ito ang mundo
nya?  paano ko sasagutin?

one week na kami bukas.  ang saya!

o bayaan ko na lang to let the days pass and cherish what we have at
the moment?