ANG HULING GABI BAGO ANG PALABAS

ANG HULING GABI BAGO ANG PALABAS
By Kulit

"I love you."

Pati ako nagulat n'ung lumabas ang mga salitang `yun sa bibig ko.
Hindi ko na lang pinahalata.

Natigilan din si Kiko, saka umubo-ubo. Nahirinan yata.

Lahat ng mga kaklase namin eh natigilan din. Tumahimik bigla 'yung
hilera ng table na kina-uupuan namin sa canteen.

"Huwag ka ngang ganyan," ang sabi ni Ella, sabay subo ng kinakain
niyang adobo. "Baka mamaya may ibang makarinig sa 'yo, kung ano pa
ang isipin," ang dagdag pa n'ya.

Natawa ng kaunti si Kiko, sabay inom ng tubig. "Buti na lang sanay na
ako sa ‚yo. Kung hindi baka atakihin ako sa puso."

Tumahimik na lang ako at walang ekspresyon ang mukha na bumalik sa
pagmememorya ko ng script.

"ANTIGONE" by Jean Annouilh. Ito ang produksyon nang aming University
Theater group sa taong ito.

Alam naman ng mga classmates ko `yung eksenang minememorya ko. Ako si
Haemon, ang anak na Prinsipe ni Creon, ang bagong Hari ng Tebas.
Umiibig ako kay Antigone, ang rebeldeng anak na dalaga ng dating
haring Edipo. Si Antigone ay nakababatang kapatid ni Ismene na siyang
napili ng aking mga magulang upang aking maging kabiyak. Pero hindi
matuturuan ang puso ng isang prinsipe, at handa siyang ipag-laban ang
pagmamahal niya kay Antigone.

Gaya na rin ng matatag na paninindigan ni Antigone na ipaglaban ang
karapatan ng kanyang mga namatay na mga kapatid na magkaroon nang
matahimik na kaluluwa sa kabilang buhay. Ito ang dahilan kung bakit
niya sinusuway ang utos ni Creaon na pagkaitan ng libingang bangkay
ng isa sa kanyang kapatid matapos itong mamuno sa isang malawakang
pag-aalsa laban sa Tebas.

"T'was my father who made the choice, not I. My heart beats only for
you," ang sabi ko nang pabulong, habang parang nagko-concentrate ako
na nakatutuk ang mata sa harapan ko. Paminsan minsan ay sinusulyapan
ko si Kiko.

Hindi na ako pinapansin ng mga kaklase ko.

Hindi na rin ako pinansin ni Kiko. Itinuloy na niya ang pagkain.

"Alam mo, kumain ka na kaya," ang sabi ni Hope. "Nalilipasan ka na
yata."

"You send me to where my heart does not wish to be," ang sagot ko kay
Hope na parang naiiyak. "Ismene is but like a sister to me. I wish to
be your protector," sabay bigay ng script kay Kiko na umiinom na ng
tubig.

"Buti naman tapos ka na," ang sabi ko na medyo seryoso. "Dali, throw
lines tayo."

"Mamaya na pag rehearsal," ang sagot n'ya.

"Ikaw ang SM," ang paalala ko sa kanya. "Kasama sa trabaho mo ang
tulungan akong mag-memorya. Dali, basa!"

"A married life is not for me. For I have chosen a path only I can
take," ang sabi ni Kiko habang binabasa ang lines. "Go to her."

"Let me follow you," ang sabi ko na nag susumamo.

"We all have roles to play in our lives. And we must all play them to
the end. Just as your father must play the King and enforce the law,
so has it fallen to me to protect my kin. Your role is to marry
Ismene. To be a husband to her, and to inherit your father's crown.
Take your lot in life and live with contentment."

"You lie, for you love me too," ang sagot ko kay Kiko.

"I know. And that is what makes our story sad…" ang sagot naman ni
Kiko habang binabasa ang linya ni Antigone.

Ang cheap ng thrill ko, noh.

But at least, and let me point this out, no one will accuse me of not
attempting to make my fantasy a reality.

Kina-career ko talaga ang tragic persona ni Haemon. In all things,
nakaka-identify ako sa kanya. In preparation for my role, i walked
around the campus with a tortured look on my face.

Kung minsan, hinahayaan kong medyo magulo ang buhok ko, tapos parang
lagging nag-iisip.

"Ano na naman ang nahitit mo?" ang laging pabirong bati sa akin ni
Kiko. Ewan ko kung naaliw siya sa gimik ko, o talagang concerned lang
siya.

At least, masaya ako na lagi kong kuha ang attention n'ya.

Tatlong taon na kaming magkasama ni Kiko sa Teatro. Nag-umpisa kami
na parehong assistant stage managers. N'ung katagalan na, eh hindi na
nabibigyan ng roles si Kiko. Talaga yatang wala siyang talent sa
acting.

Pero magaling siya sa ibang bagay. Marunong siyang magtimpla ng kulay
ng mga ilaw at mag-design ng gobo. Maganda rin ang mga nade-design
niyang mga stage at furniture props. Pero ang talagang talent ni Kiko
ay sa stage management. Nang tumuntong na kami sa Third Year, siya na
ang resident Stage Manager namin.

Sinubukan kong sumawsaw sa trabaho niya pero madalas akong pumalya.
Matapos ng isang produksiyon, ayaw ko na.

"Umarte ka na lang," ang sabi pa niya sa akin n'un. "Pa-iilawan na
lang kita kay Jun nang magandang-maganda."

Lumulukso ang puso ko kapag nagsasalita siya ng mga kagaya nun. Kahit
pabiro, sineseryoso ko ang mga yun.

Taga Zamboanga si Kiko, kaya likas na malambing. Halatang-halatang
nalahian ng Kastila ang dugo nila. I love his big light brown eyes at
ang lips niya na medyo manipis. Tuwang-tuwa ako kapag ngumingiti siya
dahil hindi niya ibinubuka ang labi niya. Nagmumukha tuloy siyang
pilyong bata.

Kapag sobra na siyang natatawa, eh pipikit na lang siya at saka
tutungo.

Hindi rin masyadong masalita, `di gaya ng karamihan sa mga laking
Maynila na masyadong opinionated. May breeding talaga ang
probinsiyanong ito. Napaka-polite. Napaka-pino.

Natawa nga ako nung minsang nag-Chavacano siya habang kausap niya ang
sister n'ya sa cell phone. "Parang halo-halong bisaya, Ilonggo at
Spanish ang narinig ko, ah," ang sabi ko pa.

Hindi naman artistahing gwapo si Kiko, pero tama lang ang timpla ng
pagka-mestisuhin n'ya. Hindi siya dapat mag-exert ng effort para
maging malakas ang appeal. Kahit sa pagdadamit, hindi siya maporma.
Sa simpleng puti itim na de kuwelyo, lutang na agad ang akkisigan
n'ya. Kampante si Kiko sa sarili niya kaya kaya niyang dalhin ang
kahit ano'ng suot niya. Hindi niya iniisip kung ano ang isusuot niya.
Kung ano ang nahablot niya sa cabinet n'ya, 'yun na 'yon.

Kahit ang buhok niya, hindi sunod sa uso. Pagkatapos naming mag CMT,
pinahaba na niya ito. Natural siyang kulot at balingkinitan ang
katawan. Bilugan ng kaunti ang mga pisngi n'ya, at may malalalim na
biloy sa magkabila kapag siya ay ngumiti. Kaya pag nakita mo siyang
naglalakad sa malayo, iisipin mo tomboy. Mabuti na lang ngayun at
medyo hinahayaan na niyang magka bigote at goatee siya nang kaunti.
Kung minsan, gumagamit siya ng leather na tali para i-pony tail ang
buhok niya.

But what makes him truly endearing eh yung kanyang peaceful nature.
Para s'yang malamig na hangin sa gitna ng summer.

Tuwang-tuwa nga ang mga ka-klase naming babae sa kanya dahil ang dali
niyang madrastahin. Hindi siya pumapatol kapag inaaway siya ng babae
nang walang kadahi-dahilan. Utusan mong bumili nang meryenda at
susunod lang siya. Ito naman ang dahilan kung bakit paborito siyang
biruin ng mga girls.

Paborito rin siyang imbitahing escort sa mga parties kapag walang ka-
date ang mga babae naming classmates.

Ang mga mata ni Kiko ang bumubuhay sa buong mukha niya. Nasanay kasi
siya na makipag-titigan sa kausap niya. Hindi niya `yun consciously
na ginagawa. Kahit kapag may pinag didiskusyunan kayo sa libro,
titingin lang siya sandali sa libro, bago titingin uli sa `yo.
Basta't hindi tapos ang usapan ninyo, hindi niya aalisin ang tingin
niya sa mata mo.

Kung may sasabihin ka sa kanya, tititigan ka rin niya sa mata.
Mararamdaman mo na para bang napaka-importante mong tao, at mahalaga
ang mga sasabihin mo.

Pamatay `yun. Kahit teacher namin sa Math, kinikilig sa mga mata ni
Kiko.

Minsan, tinitingnan ko siya kapag naka-suot siya ng ear monitor sa
backstage at matamang sinusundan ng mga mata niya ang script, gusting
gusto ko siyang halikan.

Simpatiko at charming. `Yun na siya.

Hindi naman talaga umiinog ang buhay namin sa kanya. May kanya-kanya
kaming buhay, at mga relasyon. Natutuwa lang talaga kami kay Kiko
kapag kasama namin siya. Kung wala siya sa paligid-ligid, hindi naman
naming siya hinahanap, o nami-miss.

At least, `yun ang paniniwala naming lahat, hanggang `nung may –i-
announce si Direk nuong n'ung Dress and Technical rehearsal naming.

"Let us all thank Francis for having been an excellent Stage
Manager," sabi ni Direk, na sinundan naman ng palakpakan
naming. "This will be his last project with us."

Pare-pareho kaming natigilan.

Ngumiti lang si Kiko, na parang nahihiya.

"Bakit naman?" ang tanong ni Hope.

"Pauwi na kasi ako sa Zamboangga pagkatapos ng semester. Duon na rin
ako tutuloy na mag-aral," ang sabi niya. "Kailangan kasi, para
makatipid. Tsaka nasa Hospital si Papa namin. Mas mabuti na nanduon
kami lahat."

Bumagsak ang energy ng ilan sa amin. Lalo na ako. "Isang taon na lang
naman, eh," ang bigla kong nasabi. "Dito mo na tapusin dahil sayang
naman."

"Gusto ko nga sana," ang sabi niya na nakangiti, "kaso na settle na
namin ng sister ko."

Tumahinik ulit ang grupo.

"Gusto mo ampunin ka namin?" sambit ni Ella na nakatira sa White
Plains. "Okay lang `yun kina Daddy, kasi generous naman sila."

Ngumiti lang si Kiko at umiling.

Hindi pa man, nararamdaman na naming lahat ang pagkawala niya sa
amin. Bakit ganun? Bago namin nalaman na mawawala siya eh parang okay
lang kung nandiya siya o wala?

Lalo na ako. Akala ko kasi, lagi siyang nandiyan, at kung aalis man
eh papunta siguro sa abroad para humanap ng mas magagandang
opportunities na alam kong kaya niya.

Hindi `yung balik probinsiya project na kung saan eh ang tingin ko eh
magiging limitado ang choices n'ya.

Natapos naman ang DressTech namin, pero talagang masama ang timpla.
Hindi performance level 'yung iba. Wala namang aamin, pero sigurado
ako, karamihan eh nami-miss na si Kiko.

Pagkatapos kaming pagsisigawan at pagalitan ni Direk dahil sa
aming "Gadawful excuse for a performance," eh nagsimula na kaming
magligpit at umuwi.

Kagaya nang dati, ang mga taga-backstage ang huling aalis. Sila ang
mga magliligpit ng mga props at sets. Nakaalis na 'yung ibang mga
actors nang matapos akong magbihis.

Talagang nagpaka-tagal tagal ako na naghintay, dahil gusto kong
kausapin si Kiko. Nang Makita kong lumabas na `yung mga tao sa
Technical Crew, saka ako pasimpleng pumunta sa Backstage.

Inabutan ko si Kiko na nagka-catalog ng costume accessories. "Mag-isa
ka na lang?" ang tanong ko.

"Oo," ang sagot n'ya na parang pagod na pagod. "Pina-uwi ko na nang
maaga `yung assistant ko para maaga siyang makarating bukas."

"Ano'ng oras ka uuwi? Sabay na tayo," ang aya ko.

"Dito ako matutulog ngayung gabi," ang sabi n'ya. "Marami pang dapat
ayusin para sa opening ng show bukas."

Wala akong masabi kaya medyo natahimik kaming dalawa nang medyo
matagal-tagal.

"Kain muna tayo," ang aya ko. "Sige na, ililibre kita."

"Talaga?" ang tanong niya na kunyari ay tuwang-tuwa. "Mapera ka yata
ngayun?" ang usisa n'ya.

Gusto ko sana siyang ilibre sa mas may class na kainan. Sabi niya ay
huwag na, pero mapilit ako. Alas-nuebe na kaya hindi kami kaagad
nakahanap ng bukas na makakainan. At dahil gutom na rin kaming
dalawa, ang ending ng libre ko eh sa McDonalds din pala.

"Okay naman dito ah," ang sabi niya. "Bakit ka pa ba maghahanap ng
mas mahal?" ang tanong pa niya nang nakatingin sa akin, gaya ng dati.

"Gusto ko lang. Bakit ba?" ang sabi ko na medyo naiinis.

Tahimik naming kinain ang order naming. Paminsan-minsan eh nagko-
comment siya tungkol sa kapalpakan ng rehearsal namin, pero deadma
lang ako.

"Tahimik ka yata masyado ngayun," ang usisa n'ya nang naglalakad na
kaming pabalik sa Campus. "Ano a naman ang nahitit mo?" ang biro pa
n'ya.

"Bakit ba ganyan ang lagi mong tinatanong sa akin? Kung ano ang
nahitit ko? Mukha ba akong adik?" ang sagot ko.

"Ano ka ba? Nagbibiro lang po," ang alo niya.

Tumahimik uli kami hanggang sa makarating kami sa harap ng University
Theater.

"Papasok na ako," ang paalam n'ya. "Thank you sa hapunan ha."

Hindi ako agad nakasagot. Tumingin lang ako sa kanya nang matagal.

"Sori kung lagi ka naming inuutusan na bumili nang meryenda, ha," ang
sabi ko sa kanya nang medyo mahina. "Hindi mo naman talaga
trabaho `yun eh."

"Sus, wala `yun," ang sabi niya nang nakangiti. "Okay lang 'yun."

"Pagpasensiyahan mo na rin sana ‚yung mga tempers namin ha," ang sabi
ko na medyo naluluha.

Bigla siyang natahimik.

I knew I was already saying too much, pero hindi ko mapigilan ang
sinasabi ko.

"Sana, dito mo na tapusin ang kurso mo," ang sabi ko na halos maki-
usap. "Lahat ng opportunities nandito."

"May iba pang darating na opportunities," ang marahan niyang
katuwiran. "Iba lang kasi talaga ang sitwasyon sa amin ngayun. Hindi
ko maiwasan."

Bahagya niya akong hinawakan sa balikat at pinaupo sa hagdanang bato
sa harap ng teatro. Iniabot niya sa akin ang kanyang panyo para
makapag-punas ako ng luha, saka niya ako inakbayan. "Ano ka ba," ang
pabiro niyang alo. "Hindi naman ako mamatay, ah. Magkikita pa tayo
ulit."

Hindi na ako nakapagsalita pa. Hindi ko napigilan ang sarili ko nang
bigla ko siyang halikan sa pisngi. Saka ako umiyak nang umiyak habang
nakayakap ako sa kanya nang mahigpit. "Mami-miss kita," ang sabi ko
nang paulit-ulit habang humihikbi.

Inaantay kong sapakin niya ako, pero hindi umiimik si Kiko. Bagkus ay
panay lang ang hagod niya sa likod ko habang ako'y kanyang
pinatatahan.

Nang medyo kumalma na ako ay inaya niya akong pumasok na sa loob ng
teatro. "Dito ka na lang matulog dahil gabi na. Maaga pa tayo bukas,"
ang sabi niya nang mahinahon.

Ipinaglatag niya ako ng folding bed sa Green Room. "Matulog ka na,"
ang sabi niya. "Tatapusin ko lang ang ginagawa ko."

Nahiga lang ako at pilit na pumikit. Actually, nahihiya ako dahil sa
kakaiba kong inasal kanina lang.

Shet! Where did that come from?

Trenta minutos na akong nakahiga at nagkukunwaring natutulog. Ang
dami-dami kong naiisip. Ang dami-daming bumabagabag sa damdamin ko.
Alam ko naman talaga ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito.

Maya-maya pa ay dahandahan na akong tumayo at naglakad papunta sa
kinaroroonan ni Kiko.

Inaayos na naman niya ang plotting ng ilaw. Hayun, at nakatungtong
siya sa ibabaw ng step ladder at ipinipihit ang direksiyon ng mga
spot lights and flood lights.

Inalis niya ang kanyang t-shirt kaya wala siyang suot na pang-itaas.
Tagaktak na ang pawis niya.

Bagay na bagay sa kanya ang kanyang hapit na jeans.

Dinampot ko ang isang tuwalya na naiwan sa stage floor at lumapit ako
sa kanya.

Napatingin siya sa akin nang maramdaman ang paglapit ko. "Gising ka
pa?"

"Hindi ako kasi makatulog," ang sagot ko. "Halika at pupunasan
ko ‚yang likod mo. Baka ka mapulmunya."

Tiningnan niya ako at ngumiti siya nang pagka-tamis-tamis. "Ano na
naman ba ang nahitit mo? Kanina ka pa nasesenti," ang pabiro n'yang
tugon.

Lumapit siya sa akin at naupo nang nakatalikod sa akin. Pinunasan ko
naman ang kaniyang pawis. "Huwag mong hayaan na matuyuan ka nang
pawis. Wala na kami duon sa Zamboangga para mag-alala sa 'yo."

Tulad nang dati, napayuko si Kiko at ngumiti. Pumihit siya at
hinawakan ang kamay ko. "Salamat ha," ang sabi niya habang nakatitig
sa akin. Kagaya nang dati. Matagal.

Hindi ko napigilan ang muling maluha. Pinunasan niya ng kanyang
daliri ng luha sa pisngi ko. "I know..." ang sabi niya ng
pabulong. "And that makes our story sad..." ang dagdag pa n'ya.

He's quoting Antigone.

Nagpasya na ako na pakawalan ang tunay kong damdamin. Kahit ngayung
gabi lang. Hinalikan ko si Kiko sa labi. Mahigpit. Matagal. Mapusok.
Sa bawat halik, ang pakiramdam ko'y mapapatid ang aking hininga.

Sinapo ko sa aking mga kamay ang kanyang ulo upang idiin pa ang
kanyang mga labi sa akin. Kasabay naman nuon ay ang paghigpit nang
kanyang yakap sa akin. Mainit. Nagliliyab.

Para akong nilalagnat at nagdedeliryo.

Naramdaman ko na naglalaban ang aming mga dila. Naghahalo ang aming
mga laway. Sa pakiwari ko napapatid ang isang kakaibang uhaw na aking
anraramdaman sa pamamagitan ng pag-inom ng isang napakalamig,
napakasarap na sariwang tubig na tanging siya lamang ang
nakakapagbigay.

Biglang umatras sa akin si Kiko. Nagdudugo ang kanyang labi.
Tinitigan niya ako na parang nagtatanong. Nalilito sa bilis ng mga
pangyayari.

Nakita ko ang aking sariling repleksiyon sa kanyang mga mata. Para
akong nahulog duon at nagsimulang lumubog. Nagsimulang malunod.
Marahan kong dinampian ng aking labi ang kanyang mga mata, at muli ay
hinalikan ko ang kanyang mga labi.

Matamis para sa akin ang lasa ng kanyang dugo. Nakakabuhay.
Nakakahibang.

Bahagya akong itinulak ni Kiko palayo. "Ano ba ang nangyayari sa iyo?"

Hindi ko maintindihan ang tanong niya. Ano bang hindi malinaw sa
ginagawa naming dalawa ngayon? Sinubukan kong yakapin siya pero
pinigilan niya ako.

Sinapak ko siya sa mukha, saka niyakap ng mahigpit. Mahigpit na
mahigpit. Pilit kong pinagsasanib ang aming mga katawan. "Huwag mo
akong iiwan…" ang pagmamakaawa ko sa kanya. "Huwag mo akong iiwan."

Napakasarap ng init ng kanyang katawan sa aking balat. Ang kanyang
sariwang-sariwang amoy. Ang alat ng kanyang pawis. Habang yakap ko
siya ay para akong nagliliyab. Parang natutupok.

Hindi na siya umiwas o nanlaban ng halikan ko siyang muli. Sa bawat
halik ko na dumampi sa kanyang labi, sa kanyang pisngi at leeg ay
wari'y ko'y lumilipat sa akin ang kanyang lakas.

Tuluyang napahiga si Kiko sa sahig. Marahil ay sa sobrang pagod na
rin kung kaya't siya ay napapikit. Patuloy kung hinalikan ang kanyang
leeg na parang tumitikim ng kakibang putahe. At sa bawat halik,
lalong nanghihina at nanlulupaypay si Kiko, habang ako naman ay
parang lumalakas. Nauulol.

Bahagya kong kinagat si Kiko sa gilid ng kanyang leeg. Napahawak siya
sa aking buhok at bahagya niya akong sinabunutan, ngunit hindi ko
siya tinigilan.

Napangiwi ang kanyang mukha, tanda na siya ay nasasaktan. Pero hindi
niya ako pinigilan.

Itinuloy ko ang paninibasib ng halik sa kanyang dibdib, at muli ay
kinagat ko siya nang bahagya , ngayon naman ay ang isa sa kanyang
utong. Napahigpit ang yakap ni Kiko sa akin. Lalong lumalim ang
kanyang paghinga. Kagat-kagat niya ang kanyang labi at nakapikit ang
kanyang mata.

Pinagapang ko ang aking palad mulasa kanyang dibdib, dahan dahan
papunta s akanyang tiyan. Ramdam na ramdam ko ang parang alon na pag-
indayog ng kanyang kalamnan habang bumibilis ang kanyang paghinga.

Umungol siya ng bahagya. Parang nadadarang sa apoy.

Sandali syang dumilat at napansin ko na halos tumitirik ang kanyang
mata.

Binuksan ko ang butones ng kanyang pantalon. Napatingin siya sa akin
habang hawak ko na ang kanyang zipper. Hinalikan niya akong muli
habang dahandahan kong binubuksan ko ang kanyang zipper upang
pakawalan ang naninigas niyang titi.

Nakaramdam ako ng basa. Nuon ko napansin na nilabasan na pala si Kiko
at basangbasa na ang namumukol at nangingintab niyang brief na kulay
grey. Agad kong inilapat ang aking labi a nangingintab na basang
bahagi at sinipsip ang manamisnamis na katas. Saka ko hinimashimas
ang matigas niyang bukol saka tuluyang ibinaba ang brief.

Madulas na madulas ang titi ni Kiko dahil sa kanyang masaganang
tamod, pero hindi ko ito kinakikitaan ng panlalabot. Bagkus ay
nanatili itong matigas.

Pakiramdam ko ay ako naman ang mapapatiran ng hininga sa tindi ng
kanyang halik, at halos higupin ni Kiko ang aking kaloob-looban
habang sinisimulan kong dyakolin ang kanyang naninigas na titi.

Pinaglaro ni Kiko ang kanyang mga daliri sa aking buhok, habang
tuluyan na niyang ipina-ubaya sa akin ang kaniyang katawan.

At sa bawat impit na ungol na naririnig ko sa kanya, ang pakiramdam
ko naman ay lalo akong lumalakas, at lalong tumitindi ang aking
kapangyarihan.

Kayang-kaya ko na siyang patayin kung gugustuhin ko, para kailan man
ay hindi na niya ako iiwan pa. Nang sa gayun ay palagi ko na siyang
makakasama.

"Angkinin mo na 'ko" ang bulong ni Kiko.

Isinubo ko ang halos nanlalagkit at naninigas niyang titi. Napapikit
ako habang nanuot sa aking pandamdam ang matapang na halimuyak ng
kanyang pagka-lalaki.

Isang malalim na buntung hininga ang narinig ko kay Kiko.

Hindi ako marunong tsumupa. Ito ang kauna-unahang beses ko. Kaya't
dahan-dahan kong iniluwa ulit ang titi ni Kiko. Muli kong isinubo ang
ulo nito na mistulang isang makatas na strawberry. Nilaro-laro ko ito
ng aking dila, at dahil ito nga ay pinadulas na ng kanyang tamod ay
lalo namang nakiliti si Kiko.

Ilang sandali pa ay hinila ko nang pababa sa kanyang tuhod ang
kanyang pantalon at basang-basa na brief. Binuksan ko na rin ang
aking pantalon saka ito ibinaba hanggang tuhod, kasunod ng aking
brief. Dyinakol ko sandali ang aking titi bago ako pumatong kay Kiko.

Nagtapat ang aming mga titi at bayag na nagdulot sa akin ng kakaibang
sensasyon. Niyakap ko nang mahigpit si Kiko habang hinahalikan kong
muli ang kanyang leeg. Minsan ko pang kinagat ang tagiliran ng
kanyang leeg habang patuloy kong iniindayog ang aking katawan.

Isang makapangyarihang sayaw ang nagaganap. Isang hindi matatawarang
obra.

Untiunting dumiin ang ngipin ko hanggang sa naabot ko ang sukdulan.

Si Kiko naman ay wari'y mauubusan na ng hangin.

At sa sandaling iyun ay napapikit ako. Damang-dama ko ang paghinga ni
Kiko. Ang tibok ng kanyang puso. Ang galaw at ritmo ng kanyang
katawan ng sandaling iyun.

Humahalimuyak din ang pinaghalong amoy ng aming mga pawis at tamod.

At sa hindi ko pa maipaliwanag na paraan, damang-dama ko na nagsanib
nang sandali ang aming pagkatao.

Sa mga sandaling iyun, hindi na kami dalawa, kundi iisa. Si Kiko at
ako ay iisa na.

Isang oras na ang lumipas pero hindi pa rin kami makahanap ng sapat
na salita upang makapag-usap.

Pero kahit sa katahimikan, nagtatagpo at nagkakaunawaan ang aming mga
damdamin at isipan.

May banayad na ngiti sa kanyang mga labi habang naninigarilyo si Kiko
at nakatingin sa akin.

Hindi pa rin niya isinasara ang kanyang butones at zipper ng
pantalon. Katulad ko, hindi pa rin siya nagti-t-shirt.

Ako naman ay nahihiyang pasulyap-sulyap sa kanya habang humihigop ako
ng mainit na kape.

Ni hindi namin pinunasan ang naghalo naming tamod at pawis nakakalat
sa bahagi ng aming tiyan at pababa.

Inalok ko siya na uminom sa aking tasa, na siya naman niyang pina-
unlakan. Saka niya ako hinalikan. Isang halik na mas makahulugan, at
mas malalim.

Mag-aalas-sais na ng umaga. Alas-otso ang schedule ng aming unang
palabas.

"Magbihis ka na kaya," ang sabi ni Kiko. "Darating na 'yung iba."

Inubos ko na ang aking kape saka ako tumayo at pumunta sa green room.
Nilingon ko siya sandali. Naka-upo pa rin siya at nagsusuot ng t-
shirt. Hindi pa rin niya pinunasan ang bakas n gaming pagtatalik sa
kanyang katawan.

Napansin ko rin na payapa ang kanyang mukha.

We hade six successful performances in our two week-end run. Laging
puno ang audience. At n'ung final curtain call, nuong sa huling
pagkakataon ay namatay ang mga ilaw ng tanghalan sa aming set, ang
pakiramdam ko naman ay nagdilim nang tuluyan ang aking buhay.

Namatay din, kasama ng mga ilaw, ang aking karakter na si Prinsipe
Haemon, na umiibig ng wagas kay Antigone. 

Bukas na bukas din ay babaklasin na ng mga taga-property and set. At
itatago na rin ng mga costume mistresses ang mga kasuotan naming
ginamit.

Wala na si Kiko nuong Cast Party namin. Kailangan pa niyang magmadali
para bumili ng ticket dahil bukas na ang kanyang uwi.

During the week, in between performance weekends, ay hindi kami
nagkaroon ng pagkakataong makapag-usap. Kailangan niyang mag-
concentrate sa aming mga final exams para nga naman magaganda ang
grades na maipapakita niya sa lilipatan niyang paaralan sa Zamboangga.

Hindi namin nagawang pag-usapan ang naganap sa aming dalawa. Hindi
nagawang unawain kung ano nga ba ang tunay na nararamdaman namin sa
isa't-isa.

Gusto ko sana siyang bigyan ng regalo na makapagpapaalala sa kanya ng
pagkakaibigan namin.

Habang nagsasaya ang buong cast sa isang matagumpay na palabas,
pakiramdam ko naman ay may isang malaking butas sa dibdib ko. Isang
kawalan na mabigat isipin.

Inanunsyo naman ng aming Artistic Director ang susunod naming palabas
para sa second semester.

"Henrik Ibsen's GHOSTS. I need two women and five men, plus
alternates. Auditions will be on Wednesday during the semestral
break," ang sabi n'ya.

Natapos din ang party at nagsimula na akong magbihis. Binubura ko ang
aking make-up nang may mapansin akong papel na nakakabit sa aking
salamin. Isang tula galing kay Kiko.

"Masarap ang maglakbay
"At harapin ang hamon ng buhay.
"Kung minsan ay masaya
"Kung minsan ay malungkot.
"Kung minsan ay  may naiiwang sugat
"Masakit sa loob.

"Tandaan mong lagi na ang gabi ay natatapos
"Lumilipas ang hapis, Lumilipas ang unos.
"Kung tayo'y maghiwalay man
"Sa ating paglalakbay
"Tandaan mong hindi dito nagtatapos
"Ang tunay na ligaya ng buhay

"Ito ay isang pangako na aking tutuparin
"Sa aking pagbabalik, puso mo'y aking aangkinin."

Kalagitnaan na nuon ng Oktubre. Magtatapos na ang unang semester.
Paglabas ko ng tanghalan ay sinalubong ako ng kakaibang lamig ng
simoy ng hangin.

Nalalagas na rin ang ilang mga dilaw na dahon sa mga puno. Tanda nang
patuloy na paglakad ng panahon, at ng papalapit na tag-lamig. Alam
kong mas magiging maginaw ang aking Pasko ngayong taon.