SI ALVIN

TALAARAWAN NI JAVERT

 

SI ALVIN (UNANG KWENTO)

javert1042@y...

 

 

I

 

December 17, 2003. Huwebes. December na naman. At gaya ng mga nakaraan pang mga

taon, handang handa na ang lahat sa pagsalubong sa pasko. Masikip na ang mga

malls sa dami ng namimili at halos magsawa ka na sa dami ng patugtog ng mga

Christmas Carols. Lahat masaya. Lalo na mga bata. Kahit sa opisina na

pinagtatrabahuan ko dito sa Ortigas, masaya na ang lahat kahit tambak ang

trabaho.

 

Sa mga panahon din na ito, hindi rin maiwasan na may mga tao ring malungkot. Yun

ang mga taong walang kayakap kapag malamig na humahampas ang hanging amihan.

Mga kasapi ng SMP – Samahan ng Malalamig ang Pasko. Kasama ako dun. Kaya nga

ginawang proyekto ng mga kaibigan ko na ihanap ako ng match. Ano daw ba gusto

ko, lalaki o babae. Tawa lang ako. Hindi kasi ako halata.

 

Isang normal na araw ng pagtatrabaho. May tinatapos ako na report at naghihintay

sa incoming tray ko ang dalawang proposal na kailangan kong isubmit ngayong

araw. Biglang na-ring ang cell phone ko. Dali kong dinampot kaya lang matapos

ang dalawang ring, biglang naputol. Miss call lang pala. Wala sa phone book ko

ang number so definitely hindi ko kilala.

 

Dati hindi ko ito pinapansin. Sayang lang yan sa load. Siguro may tao lang na

bagong bili ang cell phone at trigger happy pa na mag-text at maghanap ng

textmate. Pero dahil service oriented ang line ng business ng company namin,

baka prospective client ang tumawag. Nakalagay kasi ang personal phone number ko

sa calling card ko na provide ng company, and at the rate ng pag distribute ko

ng calling card ko, the probability is not remote.

 

Tinawagan ko ang number niya. Sumagot. Sa boses niya parang mga late 20’s na.

Halos kasing edad ko lang.

 

“Sir magandang hapon po, I am from ABC Consultancy. Nagregister po kasi ang

number ninyo sa cell phone ko. May I know who is this sir?” ito ang line ko

palagi pag ganito ang sitwasyon.

 

“Ah e, this is Alvin. Is this Javert?”, sagot niya.

 

“Yes sir, may I know sir Alvin, from what company po sila?”

 

“Ah e, binigay lang po ng kaibigan ko yung number mo. Actually student pa ako.

Puwede makipagkaibigan?”

 

Nagbago ang mind set ko. Akala ko prospective client. Medyo nawala ang gana ko

ng konti. Wrong timing kasi at nakakasira ng momentum sa trabaho. Magalang ko

naming sinabi na ok lang pero nagtatrabaho ako ngayon at may kailangan ako

tapusin. Kaya text na lang muna.

 

Sa ibang pagkakataon, sasabihin ko na hindi pwede at madami ako ginagawa. Pero

pumayag ako na maging textmate niya. Dalawa ang rason kung bakit interesado ako

makipagkaibigan sa kanya. Una, mabait ang boses niya, at pangalawa, gusto ko

malaman kung sino ang kaibigan ko na nagbigay ng number ko sa kanya. Baka ito na

yung match na hinahanap ng mga kaibigan ko para sa akin. Seryosohin ba naman.

 

Text ako sa lahat ng kaibigan ko na posibleng nagbigay ng number ko para

mabatukan ko. Kailangan ko malaman kung sino ang salarin. Lahat sila negative

ang sagot. Isang unwritten law kasi sa aming magkakaibigan na ipamudmod ang cell

phone number sa kung kani-kanino.

 

Wala akong choice kung hindi pigain si Alvin kung saan niya nakuha ang number

ko. Kaya nakipagpalitan ako ng text messages sa kanya. From bits and pieces of

information na nakuha ko from his text messages, I came up with his profile.

Twenty five years old daw siya. Sa ngayon nag-aaral siya ng music sa UST. Uy,

potential, plus pogi points na iyon. Madali ako mahulog sa taong maganda ang

boses.

 

Pero hindi ko pa rin alam kung sino ang nagbigay ng number ko sa kanya. Ayaw daw

niya sabihin kasi baka magalit daw ako sa taong nagbigay. Sabi ko naman kung

kaibigan ko siya, siguro wise enough ang reason niya para ibigay ang number ko,

unless kinuha niya ang number sa phone book ng walang paalam.

 

Kahit anong pilit ko e ayaw niya talaga sabihin kung sino ang nagbigay ng number

kaya na lalo ako nagka-interest sa kanya. Mababatukan ko pag nalaman ko kung

sino man ang nagbigay. Madami pa ako kailangang tapusin kaya sinabi ko sa kanya

na work muna ako. Tumigil siya sa kaka text at nagconcentrate na ako sa trabaho

at na divert na ang attention ko.

 

Gabi na. Sa boarding house na ako. Nakahiga na ako sa bed ko. Pinipiga ko ng

hinlalaki at hintuturo ang bridge ng ilong ko, yung sa pagitan ng mga mata,

habang unti-unti ko pinapaikot. Ito ang pang relax sa mata ko, kasi masakit

dahil may marka na sa salamin na suot ko at dahil maghapon ako humarap sa

computer. Nag ring ang cell phone.

 

Si Alvin. Na store ko na ang pangalan niya sa phone book. Miss call na naman

ito, sabi ko. Pero matapos ang limang ring, hindi huminto. Sinagot ko na. Baka

gusto niya ng may makausap.

 

“Hello, Alvin”

 

“Sorry, tulog ka na ba?”

 

“Hindi, papahinga lang po ako.”

 

“Alam mo ba ang ibig sabihin ng Amigos para Siyempre?”

 

Nabigla ako.

 

“Friends for Life”, sabi ko, “yan yung theme song ng 1992 Barcelona Olympics,

kinanta ni Sarah Brightman at Jose Carreras. Bakit mo natanong?”

 

“Tama nga siya. Mahilig ka raw kasi sa classical at broadway musical. Si Andrew

Lloyd Weber nag compose non di ba? Same composer of Cats at Phantom of the Opera

? ”

 

Lalo akong nabigla. Is this guy trying to impress me? Lalo ako nagtaka. Ibig

sabihin hindi siya nanloloko na kaibigan ko nga ang pinagkunan niya ng number

ko. Hindi puwede client lang na pinagbigyan ko ng calling card. Dahil isang

malapit na kaibigan lang ang makaaalam ng ganoong ka- trivial na impormasyon sa

akin.

 

“Sinong siya? Kanino mo ba talaga nakuha ang number ko?”

 

“Huwag na. Magagalit kasi siya sa akin”

 

Hindi ako nagpaalam at kinansel ko ang tawag. Sabay baba ng cell phone sa kama.

Wala pang one minute, nag ring na naman ulit. Si Alvin. Napangiti ako.

 

“Nabigla ko, hehehe,” sabi ko sa sarili ko.

 

Pero ako pala ang mabibigla.

 

”Kilala mo ba si Miguel?”

 

”Sinong Miguel?”

 

“Miguel Cruz, sa kanya ko nakuha ang number mo.”

 

Umakyat ng mabilis ang dugo sa ulo ko. Parang biglang lumaki at pumiltag ang

ugat sa ulo parang sasabog sa dami ng dugo. Ang daming mga ala-ala ang

sabay-sabay na pumasok sa utak ko. Tapos biglang nagdilim.

 

“Hello, adyan ka pa ba? Galit ka ba?” sunod sunod niya na tanong.

 

Hindi ko siya sinagot. Pinatay ko ang phone ko. Hindi lang cut ang tawag. In

–off ko.

 

Miguel Cruz.

 

At bumalik ng malinaw ang ala-ala.

 

 

 

II

 

May 28, 2003. Nakilala ko si Miggs habang nanonood ako ng sine sa SM North. Wala

ako trabaho nun at katatapos ko pa lang ng interview ko sa kumpanyang

pinapasukan ko ngayon. Niyaya niya ako kumain sa foodcourt, at dahil tapos ko na

naman panoorin ang pelikula, at wala na naman ako iba gagawin, pinaunlakan ko

siya.

 

Isa siyang sales manager sa isang kilalang kumpanya dito sa Manila. Nasa mid

30’s na siya, tubong Bulacan. Galing din kahirapan at dahil sa sikap at tiyaga,

napaganda ang buhay. Masarap siya kausap kasi may sense ang sinasabi niya.

 

Halos kasing tangkad ko siya. Mga 5’ 7”. Maputi at bilugin ang mukha. Clean

shaven siya at kagalang-galang ang dating dahil sa suot na polo barong.

Attracted ako sa older guys kaya pasadong pasado na siya sa akin. Sa isang

aspeto lang siya bumagsak: may asawa na daw siya at may anak na one month old pa

lang. Pinakita niya sa akin and cell phone niya at picture ng anak niya ang

ginawa niya na wall paper. Kamukha niya ang baby, bilugin ang mukha.

 

Dahil bago panganak lang asawa niya, palagay ko e marami na itong ipon na init

sa katawan. Akala ko may mangyayari sa amin pero nabigo ako. Kuwento lang siya.

Walang kabalak-balak na lumabas at magpalabas ng init ng katawan.

 

Matapos kumain, nagpaalam na ako at sinabi ko na gumagabi na at kailangan ko ng

umuwi ng Pampanga. Nang maghiwalay kami, hindi niya binigay ang number niya.

Sabi niya siya daw ang tatawag kasi baka mabuko ng asawa niya. Binigay ko ang

number ko ng cell phone pati ang landline number sa bahay sa probinsiya. Hindi

ko na expect na tatawag siya kasi nga mukhang takot sa asawa niya.

 

After three days lang siya tumawag sa cell phone ko at walang number na

nagregister sa phone ko. Gamit daw niya ay pay phone. Praning talaga itong tao

na ito sabi ko sa sarili. Petty talks lang, walang saysay na usapan. Nasabi ko

na may interview ulit ako on the same company the following week. Sabi niya kung

puwede kami magkita after my interview. Sabi ko ok lang.

 

Pagkatapos ng interview ko, nagkita kami at hinatid niya ako ng Pampanga. Nasa

Cavite daw asawa niya kaya malaya siya gumala. Bago niya ako hinatid sa amin,

dinaan niya ako sa biglang liko. Dun naganap ang una naming pagtatalik.

 

Pumasa ako sa kumpanya. Natuwa siya kasi malapit lang siya sa pinagtatrabahuan

ko. Mas natuwa ako siyempre. Kasama ko siya naghanap ng boarding house ko.

Kasama ko siya naghakot ng gamit. Dumalas kaming magkita lalo na pag umaalis ang

asawa niya.

 

Mga ilang buwan din kami na ganito at ganoon lang. Puro sex, pero walang

commitment. Siyempre siya attached na at wala ako laban. Isang araw seryoso ko

siya tinanong.

 

“Paano kung malaman ng asawa mo to? Ano gagawin mo?”

 

“Di ko alam.” Yun lang ang sagot niya.

 

“Paano kung sabihin ko sa iyo na mahal na kita” susog ko ulit.

 

Hindi ko inaasahan ang naging reaksiyon niya. Natawa lang siya ng malakas. Para

ako nainsulto. Pero para hindi ako mahalata nakitawa na lang ako.

 

Nag sex kami nung araw na yun. Nagiging mas matindi ang sex. Hindi

pangkaraniwan. First time ko na matira sa likod. Siya ang unang lalaki na

nakagawa nun sa akin. Hindi ko makakalimutan ang araw na iyon. Dahil iyon din

ang huli naming pagkikita.

 

Nag text ako ng mga sumunod na araw pero hindi na siya sumasagot. Pag miss call

ako, cannot be reached. Nung minsan naka-connect ako sabi niya, nagmamaneho daw

siya at tawagan na lang niya ako pagkatapos. Yun ang panghuling beses na narinig

ko ang boses niya.

 

Hindi ako manhid para hindi makahalata. Iniiwasan na niya ako. Nakaramdam ako ng

matinding depression. Buti na lang bago ako sa trabaho at madami ako ginagawa at

dapat matutunan. Na-focus ang attention ko sa trabaho.

 

Dumaan ang birthday ko at kahit na maliit na message wala ako natanggap sa

kanya. Yun na ang final sign na kailangan ko na tanggapin na wala na siya.

Iniyakan ko siya ng tatlong araw, tapos sinubukan ko na kalimutan ko siya. Pero

pag minsan nag-iisa ako, naiisip ko pa rin siya at mapapaluha lang ako.

 

 

 

III

 

December 18, 2003. Masakit ang ulo ko ng idilat ko ang aking mga mata. Hindi ko

namalayan na nakatulog pala ako kagabi sa pag-iyak at pag-alala kay Miguel. Ang

sakit naman ng biro ng tadhana sa akin. Kung kailan masasabi ko na limot ko na

ang tao saka naman may darating para ipaalala sa akin ito.

 

Napabalikwas ako sa pagkakahiga ng may matigas ako naramdaman. Kinapa ako at

nakita ko ang cell phone ko. Dagli ko itong binuksan. Walang pang isang minuto

ng sunod-sunod ang pagdating ng text.

 

Kay Alvin lahat galing.

 

“Galit ka ba?”

 

“Tawag me pro wala ka? Bat mo patay?”

 

“Sensya na. Sabi mo sau magalit ka pag nalaman mo Miguel ko kuha number mo. Cge

di na me magtxt. Slamat na lang. bye”

 

Naawa naman ako sa message niya. Una, hindi naman niya kasalanan na ipaalala sa

akin ang tungkol kay Miguel. Pangalawa, gusto ko malaman ang totoong kwento kung

bakit biglang nawala si Miguel. Pangatlo, ano ang relasyon niya kay Miguel. Pero

siyempre may kutob na ako na may relasyon sila.

 

Tinawagan ko siya.

 

“Hello Alvin, Pasensiya na po kagabi”

 

“Ako nga dapat manghingi ng pasensiya”, sagot naman niya.

 

“Hindi ako. Kasalanan ko kasi pinilit kita na sabihin mo kung kanino mo galing”,

sagot ko naman.

 

Biglang tumahimik kami pareho. Isang nakabibinging katahimikan.

 

“Kumusta na siya”, basag ko. Tinutukoy ko si Miguel.

 

“Hindi ko alam. Hindi na rin kami nagkikita. Kayo nagkikita pa ba?”

 

“Hindi na po. Ganoon po ba maging reaksyon ko kung nagkikita pa kami?”

 

“Mahal mo pa ba siya”, tanong niya sa akin.

 

“Hindi na po siguro. Nabigla lang po ako kaya ganoon ang naging reaction ko

kagabi. Bakit ikaw mahal mo ba siya?”. Hindi ko tinanong kung naging sila ba ni

Miguel pero sa linya ng pagtatanong niya madali na mahulaan ang relasyon nila ni

Miguel.

 

Walang sagot. Tahimik ang kabilang linya. Hindi niya tinanggi ang relasyon nila

ni Miguel. Pero hindi rin niya sinagot ang tanong ko.

 

“O sige na po.” Basag ko ng katahimikan. “Salamat na lang po. Maligo pa ko baka

ma-late ako sa pasok ko. Ingat na lang. “ sabi ko sa kanyan.

 

“Salamat din sa tawag. Pasensiya na ulit.” Sabi niya sabay patay ng phone.

 

Pasok na ako sa office. Gusto ko sana na mag-leave kaya lang hindi pwede dahil

may naka-schedule ako na client call after lunch. Pag-upo ko pa lang, lumapit na

agad ang procurement officer naming sabay tanong kung nasa mood ako. Sabi ko

sabihin na agad ang masamang balita dahil sira na ang araw ko at wala ng sisira

pa.

 

Wala daw sasakyan ako gagamitin mamaya sa pagpunta ko sa Cubao. Pwede ba daw na

taxi na lang ako. Ok lang sabi ko pero early lunch na lang ako. Pumayag siya at

sinabing siya na lang bahala na explain sa boss ko, sabay papirma ng petty cash

sa akin.

 

Mas mabuti yun sabi ko sa loob ko at makakain ako sa labas. Hawak ko pa ang time

ko. Pwede ako bumalik ng office ng late dahil pwede ko idahilan ang trapik.

 

Paalis na ako ng biglang may nagtext ulit. Si Alvin.

 

“San ka?”

 

Sabi ko paalis ako at may client call ako sa Cubao pero kain ako ng maaga sa

labas. Sagot siya agad sa akin kung pwede ba daw kami mag meet. Sabi ko sure

itinext ko sa kanya na magkita na lang kami sa may Farmer’s third floor sa may

Chowking.

 

Hindi ko alam kung bakit umandar na naman ang impulsiveness ko at nakipag meet

ako sa isang taong hindi ko na kilala, may connection pa sa isang taong minsan

ay naging bahagi ng buhay ko.

 

Inisip ko na trapik kaya sumakay na lang ako ng MRT. Mas madali iyon kasi sa

mismong Farmer’s na ang baba. Iniisip ko kung ano ang hitsura niya. At least

makikita ko na ang taong maaaring maging daan para malinawan ako kung ano

nangyari kay Miggs at mabistahan ko rin ang taong posibleng pinampalit niya sa

akin.

 

Pagdating sa Cubao, akyat ako kaagad sa Chowking at nilingon ko ang paligid.

Wala naman ako makita na nag-iisa at parang naghihintay. Wala pa siya sabi ko sa

loob ko. Order ako ng pagkain.

 

Maya-maya lang ay tumunog ang cell ko. Si Alvin ang nagregister na number. Hindi

ko sinagot kasi nakita ko na ang tumatawag. Papalapit pa lang sa Chowking, may

hawak na cell phone na nakadikit sa tainga at palingon-lingon. Itinaas ko ang

aking kamay upang sabihing ako ang tinatawagan niya. Nakita niya ako ngumiti at

lumapit sa kinauupuan ko.

 

Nas 5’5” ang height niya. Maganda ang stock ng built pero hindi muscular. Mga

kasing edad ko lang. Mid twenties. Moreno, at balbon. Madaling makita ang

makapal na balbon sa kanyang braso at medyo makapal ang kanyang bigote pero well

shaven. Subtle ang suot na pabango, parang Cool Water. Naka white shirt lang at

pantalon. Simpleng tao.

 

“Alvin” pakilala niya, sabay abot ng kanyang kamay.

 

“Javert”, sabi ko naman. Inabot ko ang kanyang kamay. May karakter ang lalakeng

ito, naisip ko. May grip ang kanyang handshake, ibig sabihin edukado. Maganda

ang timbre ng boses niya. Masculine pero hindi husky.

 

Offer ko siya kumain pero tumanggi siya, kumain na daw siya sa school. UST daw

siya nag-aaral. Eksakto lang na nasa may vicinity siya ng Cubao ng tumawag siya

sa akin.

 

Magiliw ang naging usapan namin. Madami na napagkukuwentuhan subalit patuloy na

iniiwasan ang isang paksa na nag-uugnay sa aming dalawa at ang dahilan ng aming

pagkikita. Nalaman ko mula sa kanyang kwento na estudyante pa siya ng Music pero

second course na niya ito kasi ito ang hilig niya. May nagbigay sa kanya na

scholarship. Last sem na niya kaya busy na siya sa papalapit na graduation.

Tubong Bulacan. Yun lang ang nakikita ko na connection nila dalawa ni Miguel.

 

Hindi ako makuwento na tao kaya pinabayaan ko lang siya na magkwento at

paminsan-minsan ay sumasagot sa mga tanong niya. Puro safe answer ako.

 

Hindi maiwasan na minsan ay bigla na lamang siya tatahimik, titingin sa akin at

mangingiti. Pareho siguro ang umiikot sa aming isipan. Hanggang kailan namin

iiwasan ang tungkol kay Miguel.

 

“Hindi binigay ni Miguel ang number mo. Palihim ko siya na kinuha”, binago niya

ang usapan namin. Hindi ko inasahan iyon kaya tinignan ko lang siya at hindi ako

sumagot. “Noong minsan na tumawag ka, nagdadrive siya, kasama ko siya noon.”

 

“A oo, naaalala ko yon kasi yun ang panghuling beses na narinig ko ang boses

niya, Hindi na siya nag return call kaya alam ko na hindi ako kailangan umasa

pa.” sagot ko sa kanya.

 

Para ako sinikmuraan sa narinig ko. Pero magaling ako magtago. Ang ibig sabihin

nun, magkakila na sila nung mga panahon na nagkikita pa kami ni Miggs. At hindi

mahirap mag conclude na siya ang pinampalit ni Miggs sa akin.

 

“Hindi niya alam na tinawagan kita at nagkita tayo.”, nakayuko niya paliwanag.

 

“Kumusta na siya? Kumusta na kayo?” may panginginig ko na tanong.

 

“Hindi na kami nagkikita. Nag-away kami.” Tumingin siya ng deretso sa aking mga

mata sabay bigkas, “may asawa sya, alam mo ba?”, seryoso siya.

 

“Alam ko. Akala ko nga yun ang dahilan ng pag-iwas niya. Hindi ko alam na may

ipinalit na pala siya sa akin”

 

“Sorry po”.

 

“Ok lang yun, I already got over him. Ikaw siguro ang pinili niya noon. Mahal mo

pa ba siya?”

 

Hindi siya sumagot. Yumuko lang siya. Tapos bigla na lang gumalaw-galaw ang

balikat niya. Unti-unti, impit sa una, narinig ko na palakas ng palakas. Umiiyak

siya.

 

 

 

IV

 

December 20, 2003. Sabado. Tinignan ko ulit ang aking relos. Malapit na mag 7PM.

Tumanaw ako ulit sa may bintana at mula sa ikawalang palapag ng Jollibee kita ko

ang mga naggagandahang mga parol na kung saan kilalang kilala ang Pampanga.

Patuloy pa rin ang pagtugtog ng Christmas Carols sa radio.

 

Hinihintay ko ang pagdating ni Alvin.

 

Hindi ko alam kung papaano ko siya naimbitahan. Marahil dahil na rin sa hindi ko

inaasahan na bigla na lang siyang iiyak sa ganoong lugar. Hindi ko alam ang

naging reaction ng mga crew ng Chowking ng bigla silang makakita ng dalawang

lalake na nag-uusap at umiiyak ang isa sa kanila. Ang tanging naaalala ko ay

inakay ko siya sa labas para hindi halata at dinala ko siya sa CR na malapit.

 

Nagkaroon ako ng pagkakataon na magpaalam sa kanya dahil malapit na ako ma late

sa appointment ko na client. Pero bago kami naghiwalay ay naimbitahan ko na siya

na pumunta sa amin sa Pampanga ng sabado. Hindi ko mawari ang dahilan ko kung

bakit ko siya inimbitahan. Marahil ay naawa ako sa kanya at ako itong

nagpapakabayani na tulungan siya sa kanyang problema. Maaari rin na gusto ko pa

rin na may makausap para lalo ako maliwanagan sa pangyayari at makabuti naman sa

akin isipan. Or simpleng dahilan, impulsive lang talaga ako.

 

I don’t normally want to call it impulsiveness. Mas gusto ko siyang tawaging gut

feel. At sa pagkakataong ito, umandar naman ang gut feel ko to my advantage.

Una, walang tao sa bahay kasi attend lahat sila ng Christmas party sa

kani-kanilang work. At least hindi ako kailangang magpaalam at mag explain kung

sino ang kasama ko. Pangalawa, pwede ko siya imbitahin manood ng Giant Lantern

Festival sa likod ng SM. May alibi kung baga. Hindi masasabi ni Alvin na may

balak ako na gapangin siya.

 

Pero bakit nga ba hindi. May hitsura naman siya at malinis sa katawan. May

character at ok naman kausap. May pagka-emotinal oo, pero naintindihan ko kasi

iniyakan ko rin naman ang taong iniiyakan niya ngayon. Pero sa kabilang banda,

may kaunting kurot sa aking puso. Si Alvin ang taong pinagpalit sa akin ni

Miguel. At nagkikita na sila ng panahong nagkikita pa kami ni Miguel.

 

Lamang ba si Alvin sa akin para ipagpalit ako ni Miguel. Sa talino pareho lang.

Mas matangkad ako pero mas maganda ang katawan niya. Siguro nagkatalo lang dahil

balbon siya. K

 

Naputol ang aking pagmumuni-muni ng matanaw ko siya na padating. Nakangiti at

parang ok na siya. May dala-dala siya na backpack na sigurado na sisidlan ng mga

gamit niya.

 

Kumain na daw siya kaya hindi na siya umupo at parang nagmamadali na umalis. Ok

pala ang taong ito, eksakto sa oras. Dumeretso kami sa SM Pampanga kung saan

gaganapin ang Lantern Festival. Makapal na ang tao dahil isa ito sa mga

inaabangan ng mga kapampangan. Pinilit naming na sumiksik at humawak siya sa

kamay ko para hindi kami magkahiwalay.

 

Parang may kuryente na dumaloy sa aking pagkatao. Parang switch na unti-unting

bumuhay sa aking pagkatao. Sinikap ko na balewalain sa gitna ng mga taong nais

na makapwesto ng mabuti at mapanood ang competition. Kahit na masikip na at

maalikabok na. Tiniis naming para makakuha ng magandang pwesto.

 

Maya-maya lang ay nagsimula na competition at sinindihan na ang unang parol.

Medyo tumigil ang mga tao sa pag-ingay. Dahil mas matangkad ako kay Alvin sa

likod niya ako puwesto. Nakapatong ang kanang siko ko sa kaliwang balikat niya.

Hinawakan ko balikat niya pero dahil marami pa ring sumisiksik sa likuran ko,

hindi ko maiwasan na madikit ang harapan ko sa likuran niya. Nahiya ako dahil

unti-unti na naman tumigas ang titi ko.

 

Pero nginitian niya ako. Ibig sabihin ok lang. Dahil sa dami ng tao at siyang

siya sila sa panonood hindi na nila pansin kung may mangyaring milagro sa

pagitan namin ni Alvin. Nanloko pa siya dahil unti-unti niya binubundol ang

likuran niya sa harapan ko.

 

Dahil lokohan naman, naki- ride lang ako. Medyo nilapit ko sa kanya ang aking

mukha na animo’y may ibubulong pero bagkus dumampi ang aking labi sa kanyang

pisngi. Natamaan ng kanyang bigote ang aking labi na lalong nagpatindi sa aking

kiliti. Ngiti lang ulit siya.

 

Maya-maya lang ay naramdaman ko na nilagay na niya ang kanyang kamay sa aking

harapan. Walang pasakalye, diretso sa titi ko. Natawa siya na matigas na iyon.

 

“Malaki pala” bulong niya.

 

Nangiti lang ako. Paano na ito. Hindi ko inasahan na sa pag-imbita sa kanya ay

posibleng may mangyari sa aming dalawa. Parang hindi dapat dahil pareho lang

kami ng taong inibig at hindi pa rin nakakawala sa sakit na dulot ng pag-ibig na

yun. Hindi ba parang mali ang motibo? Ginagantihan lang namin si Miguel.

 

“Javert, hindi mo ba ako gusto” tanong niya sa akin.

 

“Gusto, gwapo ka naman.”, sagot ko.

 

“Pero hindi kasinggandang lalaki ni Miguel?” tanong niya ulit.

 

“Vin, wag nating isali si Miguel sa usapan. Matatanda na tayo para malaman yun“,

sabi ko.

 

”Gusto mo ba tong ginagawa ko“ tanong niya sa akin sabay himas sa aking alaga.

 

Hindi ako santo para tanggihan ang lalaking nasa harap ko. Hinawakan ko ang

kanyang kamay at hinanap namin ang daan palabas. Matagal bago kami nakalabas sa

dami ng mga taong nanonood.

 

The greatest pleasure daw is the pleasure of anticipation. Pathetic pero I find

it true. Inip na inip ako habang nakasakay kami ng jeep patungo sa bahay namin.

 

Pagdating sa bahay diretso agad kami sa kwarto ko. Binaba niya ang kanyang bag

at umupo sa gilid ng kama. Lumapit ako at hinalikan ko siya sa labi. Nagpaubaya

si Alvin kaya dinaganan ko siya at nahiga kami sa kama. Hinubad ko na agad ang

damit niya. T shirt muna. Lumantad ang ballbon niya sa dibdib. Sapatos. Medyas.

Sinunod ko ang kanyang pantalon. Mula sa puti niya brief naaninag ko ang kanyang

titi. Hindi kalakihan pero mataba.

 

Wala namang tao sa bahay. Naghubad na rin ako ng sapatos at medyas. Siya ang

naghubad ng tshirt ko. Itinaas ko ang aking mga kamay habang inaalis niya ang

t-shirt ko. Sabay halik sa utong ko. Napaungol ako sa sarap lalo ng ng idinidiin

niya ang labi sa dibdib ko. Ramdam ko ang bigote niya na nagbibigay ng isang

libot- isang kiliti.

 

Kumilos siya pababa. Naramdaman ko ang labi at dila niya. Pati ang mga bigote

niya niya sumasayad sa tyan ko. Binuksan niya ang butones ng pantalon. Marahas

na binaba kasabay na ang brief. Narinig ko na parang nawarak pa ang garter dahil

sa biglang paghatak niya. Bigla niya sinubo ang titi ko at sagad na sagad.

Napaigting ako sa sarap lalo pa ng simulan na niyang magtaas-baba. Nararamdaman

ko ba tumatama ang bigote niya na bayag ko kaya lalo ako napaungol.

 

Ramdam ko na malapit na ako labasan kaya hinila ko pataas ang ulo niya at

hinalikan ko siya sa labi. Ayoko naman na makaraos ako ng hindi ko pa man siya

napapaligaya din. Pumaibabaw ako sa kanya at sinimulan ko rin kumilos pababa.

Hinalikan ko siya sa leeg, patungo sa punong tainga. Pababa ng utong at sa

puson. Banayad kong hinahalikan ang kanyang katawan habang dinadampi ang palad

sa balbon niyang dibdib. Hinila ko pababa ang kanyang puting brief at tumambad

sa akin ang kanyang ari. Katamtaman lang ang haba pero mataba ang puno. Mas

mataba ang ulo na mamula-mula pa.

 

“Javert, isubo mo na please….” Sabay tulak sa ulo ko palapit sa titi niya.

 

Sinubo ko muna ang ulo at pinaikot ko ang dila ko paikot. Napaigtad siya sa at

naririnig ko ang pag-ungol niya at pagtigas ng kanyang mga binti. Idiniin niya

ang ulo ko tanda na gusto niya na isubo ko ng buo. Hindi naman ako nahirapan

dahil hindi naman ganoon kahaba pero masakit sa panga dahil sa taba nito at ayaw

ko na mataman ng ngipin ko.

 

Sinubo ko ng buo, sagad na sagad at hinayaan ko lang sa ganoong posisyon. Siya

ang nagsimula na kumadyot at hinayaan ko lang, Pinag-aralan ko ang ritmong ng

kadyot na nais niya. Isang mababaw na ulos, bunot, isang madiin na ulos, bunot.

Paulit-ulit pero nasiyahan ako dahil sa ungol na naririnig ko sa kanya. Nang

masiguro ko na ito ang nais niya, hinawakan ko siya sa balakang at sinimulan ko

ang pagtaas baba ng ulo ko. Subo ng kalahati, hugot hanggang ulo, ikot ng dila,

subo ng sagad, hugot. Ulit-ulitin lang.

 

Hindi ko alam kung gaano katagal ito. Nawili ako sa ritmo na naganap. Bigla

siyang umungol ng malakas at sinabing malapit na daw siya. Naramdaman ko sa

bibig ko na lumaki ang ulo ng kanyang titi. Idiniin niya ng kanyang kamay ang

aking ulo upang buong buo ko yung maisubo.

 

“ayan na ko…ahhhhh… Miggs ang sarap…Miggs….. ahhhhhh…. I love you Miggs….”.

 

Napatigil ako. Hindi ko na narinig ang ungol niya. Hindi ko na rin napansin ang

tamod na patuloy na naiipon sa aking bibig. Biglang katahimikan ang aking

nadama, umiikot ang laman ng aking utak. Nawala lahat ng libog ko sa katawan.

 

Isang tinig lang ang paulit-ulit na sumusuot sa aking isip.

 

Hindi ako si Miguel. Ako si Javert.

 

 

 

EPILOGUE

 

Madami ang puwedeng isulat na kuwento. Kasingdami ng mga taong nabubuhay sa

mundo ngayon. Bawat isa may sarili at kakaibang karanasan. Pati ang mga taong

yumao, may kuwento rin. Ang iba nga lang, dinadala na nila sa hukay at hindi na

kailanman maririnig.

 

Hindi lahat ng kuwento ay masaya. Dahil iba-iba rin ang manunulat. Maaring

maikuwento nila ang iisang paksa subalit iba ang kanilang mga pananaw. Depende

pa ang tono ng paglalahad sa kasalukuyang nararamdaman ng manunulat. Dahil sa

bawat kuwento na kanilang ilalahad, maaaninag ang munting bahagi ng kanilang

pagkatao. Madalas nailalabas ang saloobin na hindi kayang palayain sa ibang

pagkakataon.

 

Madami daw akong hinahing sa buhay. May mga desisyon at mga bagay ako na ginawa

na hindi ko maipagmalaki ngunit malaki ang naging impluwensiya sa aking pagkatao

ngayon. May mga tao ako na iniwasan at mga karanasan na hindi ko parin matanggap

at ni ayaw ko maalala sa hinagap. Sabi ng kaibigan ko na psychologist, unang

paraan upang makalaya sa mga multo ng nakaraan ay tanggapin ito. At ang

pinakamabisang paraan para matanggap ang mga ito ay ilahad o isulat ang mga

karanasang ito.

 

Sa pagsulat ko sa kwentong ito, madami pa rin ang mga katanungang bumalot sa

katauhan ni Miguel at Alvin. Anim na buwan na ang lumipas ng mangyari ang gabi

ng patatalik namin ni Alvin at may mga bagay ako natuklasan upang maintindihan

ko lalo ang mga pangyayari. Ngunit ang aking pag-unawa ay hindi pa ganap. Tulad

ninyo, marami pa rin ako hindi maintindihan.

 

Sa kabilang banda nakabuti sa akin ang pagsulat nito dahil nagawa ko na balikan

ang mga multo ng nakaraan. Sa gayong pagkakataon, nagkaroon ako ng lakas ng loob

na harapin ang hinaharap.Sa pamamagitan nito, napalaya ko ang damdaming matagal

na sa akin saloobin.

 

Isa lang naman ang aking kinatatakutan. Baka sakaling hindi matanggap ng

mambabasa ang mga karanasang ilalahad ko. Tanging pampalubag loob ko ay ang

katotohanang hindi rin lahat ng nakabasa ay pare-pareho. Dahil ang bawat

mambabasa ay may kanya kanya ring karanasan. Iba ang reaksiyon at damdaming

mapupukaw sa mambabasa at ito ay depende sa mga karanasan, pananaw at damdamin

niya. Inaasahan na ang pagtanggap ng iba ay maaaring hindi katulad ng ilan.

Gayon pa man, hinihingi ko ang inyong pananaw kung papaano pa ako maaaring

humusay sa paglalahad.

 

Salamat sa pagbigay na panahon sa pagbabasa ng una kong kwento.