Ang Tindahan ni Mang Peter

From:  "bigboy910682004" <bigboy910682004@y...>

Date:  Sat May 1, 2004  7:26 am

Subject:  (Story) Ang Tindahan ni Mang Peter

 

 

Mga pare, try ko lang mag-post ng story. Please send your comments if

any para naman next time it would be better.....Big Boy

 

ANG TINDAHAN NI MANG PETER

Ni: Big Boy

 

"Pabili nga po" sabay katok ko sa harap ng munting sari-sari store.

 

"Sandali lang" ang narinig kong boses na tila nagmula sa likod ng

tindahan. Di nagtagal at pumasok sa loob ng tindahan ang isang mama

na sa tingin ko ay nasa 50 years old na. "Ano yun iho?" ang tanong ng

mamang pumasok sa tindahan.

 

"Pagbilhan nga po ng dalawang litrong coke. Yung malamig na malamig

po" ang tugon ko naman.

 

Inabot niya sa aking ang dalawng litrong coke at inabot ko naman ang

aking bayad. Nang iabot niya sa aking ang aking sukli ay muli siyang

nagtanong. "Kayo ba ang bagong lipat diyan sa bahay na iyan? Mukhang

maganda ang inyong bahay pero hindi pa yata tapos."

 

"Opo, kami nga po ang may-ari ng bahay na iyan. Binili ko sa ka-

opisina ko kasi sa Australia na daw sila ng kanyang buong pamilya

maninirahan. Di pa nga tapos pero kailangan na naming tirahan. Sayang

din ang upa namin sa apartment" ang aking naging tugon.

 

"Kaunti na lang naman ang kailangan at matatapos na rin iyan. Pwedeng

pwede na namang tirahan" ang nasabi ng mama sa akin.

 

"Sige po, baka uhaw na ang mga kasamahan ko sa bahay" ang paalam ko

sa mama sa tindahan. "Ako ho pala si Boy" ang pakilala ko.

 

"Ako naman si Peter" ang pakilala naman ng mama sa tindahan. At

tuluyan na akong nagpaalam kay Mang Peter.

 

Iyon ang unang araw namin sa aming bahay. Di pa kumpleto ang bahay.

Wala pa itong pintura at di pa rin tapos ang garahe. Di pa tapos ang

itsura ng bahay sa labas pero sa loob ay halos tapos na maliban

lamang sa pintura ng mga cabinet sa kusina at mga kwarto. Di na

tinapos ng kaopisina ko ang bahay dahil inilaan na lamang ang kanyang

pera sa kanilang pagtungo sa Australia. Halos palugi niya ito

ibinenta sa akin dahil kailangan niya ng malaking salapi para

masigurado ang kanilang pagpunta sa Australia at doon na sila

maninirahan ng kanyang pamilya. Hindi bale kaunti na lamang siguro

ang aking guguguling upang matapos ang aming bahay.

 

Dahil lagi akong busy sa trabaho ay ginagabi ako lagi sa aking pag-

uwi. Maaga na ang 10 PM sa aking pag-uwi minsan ay hating-gabi na ako

nakakarating ng bahay. Sa oras ng aking pag-uwi ay lagi kong

napapansin ang ilang kabataang lalaki na tumatambay sa tindahan ni

Mang Peter. Minsan nag-iisa lamang, minsan naman ay marami sila. Pero

hindi yata nawawalan ng kabataang lalaki sa tindahan ni Mang Peter sa

tuwing uuwi ako ng bahay. Madalas din ay may hawak na bote ng beer

ang mga kabataang ito.

 

Minsang umuwi ako ay naghanap ako ng malamig na softdrinks. Wala na

akong mautusan dahil tulog na ang aming katulong sa bahay kaya naman

ako na ang pumunta sa tindahan ni Mang Peter. Noon ko napagmasdang

mabuti ang mga kabataang madalas mag-istambay sa tindahan na iyon.

May mga itsura sila. Malamang nasa 15 hangang 18 years old ang mga

iyon. Sa gabing iyon tatlo silang istambay doon na umiinom ng beer.

Pinakilala sa akin ni Mang Peter ang mga iyon. Si Rex ang

pinakamatangkad. Siguro nasa 5'8" siya. Si Arnold naman ay mas mababa

ng kaunti kay Rex. At ang huling pinakilala ni Mang Peter ay si Ron-

ron. Halos kasing tangkad din niya si Arnold. Habang pinakikilala ni

Mang Peter si Ron-ron ay napahiyaw ng uy…. sina Rex at Arnold. Hindi

ko na binigyang pansin iyon at pagkabayad ko ng binili ko ay

nagpaalam na ako sa kanilang lahat.

 

Naging misteryo sa akin ang pagkatao ni Mang Peter. Nalaman ko rin

kinalaunan na nag-iisa lang pala siya sa kanyang bahay. Dahil di ko

naman nakasanayan at ng mga kasambahay ko ang makipagkwentuhan sa

aming mga kapitbahay ay wala na kaming nalamang inpormasyon tungkol

kay Mang Peter. Subalit isang gabi nang ako ay umuwi ay nagsimula ko

ng malaman ang pagkatao ni Mang Peter.

 

"Hoy Peter, walang hiya ka. Bakit pati anak ko ay pinapatulan mo.

Kabatabata pa ng anak ko" ang sigaw ng babae sa harap ng bahay ni

Mang Peter. Habang sumisigaw ay binabato pa ang bahay ni Mang Peter.

Buti na lamang at maraming aso si Mang Peter kaya naman natatakot din

ang babaeng iyon na lumapit ng tuluyan sa bahay ni Mang Peter. Alam

ko nandoroon si Mang Peter dahil bukas pa ang kanyang tindahan pero

di naman siya lumalabas ng bahay.

 

"Maniac ka talaga, kaya ka ng iniwanan ng iyong pamilya. Walang hiya

ka talaga. Bakla ka, lumabas ka dyan" ang sigaw muli ng nagwawalang

babae sa harap ng bahay ni Mang Peter. Pero wala pa rin akong narinig

na tugon mula kay Mang Peter. Mukhang di talaga niya papatulang ang

babaeng ito.

 

Marahil ay nagsawa at napagod na ang babaeng nagwawala at bago

sumapit ang hating-gabi ay umalis na ito sa harap ng bahay ni Mang

Peter. Ayaw ko sanang makialam pero sa narinig ko sa bibig ng babaeng

nagwawala na bakla sa Mang Peter ay medyo naantig ang aking damdamin.

May sarili nga akong pamilya pero paminsan-minsan ay naghahanap pa

rin ang aking katawan ng makakaniig na kabaro ko.

 

Pumunta ako sa bahay ni Mang Peter at kinatok ko ang gate ng bahay at

sinabi kong wala ng yung nagwawalang babae. Sinabi ko na si Boy ang

kumakatok pero mukhang walang balak akong pagbuksan ng gate ni Mang

Peter. Babalik na sana ako sa aming bahay ng biglang bumukas ang

gate. Dumungaw si Mang Peter at napansin ko ang dugo sa kanyang noo.

Pinapasok ako sa loob ni Mang Peter at doon ko siya inusisa sa mga

pangyayari.

 

"Ano po ba yun Mang Peter?" ang tanong ko sa kanya.

 

"Yun ang ina ni Ron-ron" ang tugon sa akin ni Mang Peter.

 

"Eh bakit siya nagwawala kanina?" muli akong nagtanong kay Mang Peter.

 

"Ah, eh wala yun" ang naging sagot ni Mang Peter.

 

"Mang Peter naman, papaano nyong sasabihin na wala yun. Halos basagin

na ng babaeng iyon ang mga bintana sa bahay ninyo. At ano namang

nangyari sa sugat ninyo sa noo?" muli akong nag-usisa kay Mang Peter.

Bago pa man niya ako sagutin ay kinuha ko ang panyo ko at tinakpan ko

ang sugat ni Mang Peter sa noo.

 

"Akala ko kasi kung sino na yung kumakatok sa gate. Pagbukas ko ay

sabay hambalos ng babaeng iyon ng isang matigas na bagay. Di ko nga

nakita kung ano yung hawak niya. Buti na lang nasara ko uli yung

gate" ang tugon ni Mang Peter.

 

"Eh di may dahilan talaga kung bakit nagwawala yung ale" ang sabi ko

kay Mang Peter.

 

"Wala talaga" ang muling tugon ni Mang Peter.

 

"Okey po, hindi ko na kayo pipilitin. Magpahinga na lamang kayo. At

ako na ang magsasara ng inyong tindahan. Paglabas ko po ay ikandado

ninyo ang inyong gate at ang mga pintuan ng bahay nyo" ang nasabi ko

na lamang kay Mang Peter.

 

Umuwi ako sa aming bahay dala pa rin ang misteryo sa katauhan ni Mang

Peter. Medyo nahuhulaan ko na kung ano ang nakaraan ni Mang Peter

pero nais kong sa kanyang mga bibig magmula iyon upang kahit papaano

ay matulungan ko siya sa kanyang dinaraanan. Para kasing magiging

malaking tulong din sa akin ang mga pinagdaanan ni Mang Peter.

 

Nang mga sumunod na araw ay din ko na nakikita ang mga kabataang

lalaki na tumatambay sa tindahan ni Mang Peter. Nakagawian ko na rin

kasi na mag-yosi matapos kumain ng hapunan at magpapalamig sa labas

ng bahay. Di naman ako bumibili ng pakepaketeng yosi. Patingi-tingi

lang ako. Sa tindahan ni Mang Peter ako bumibili ng yosi sa tuwing

hahanapin ko ito. Sa tuwing bibili ako ng yosi ay nakikipagkwentuhan

muna ako kay Mang Peter bago ako umuwi.

 

Laking pagtataka ko kay Mang Peter na kahit alam ko na may malaki

siyang problema puro masasayang sandali ng kanyang buhay ang kanyang

naikwekwento sa akin. Sa tuwing tatanungin ko siya tungkol sa pamilya

niya ay iniiba niya ang kwentuhan. Marahil talagang ayaw na niyang

ungkatin ang mga malulungkot na nangyari sa kanyang buhay. Siguro nga

ganoon si Mang Peter, palakaibigan at masayahing tao. Kung wala kahit

kaunting kaalaman sa pagkatao ni Mang Peter ay hahanga ka sa kanya

dahil sa positibong pananaw niya sa buhay.

 

Isang gabi ay naghanap muli ang aking katawan ng yosi. Syempre sugod

sa tindahan ni Mang Peter. Bukas pa ang tindahan pero wala si Mang

Peter sa loob nito. Kakatok sana ako sa gate pero napansin ko ng

bukas pala ito. Kilala na ako ng mga aso ni Mang Peter kaya malaya

akong nakapasok sa bakuran ni Mang Peter na di nag-iingay ang mga

ito. Subalit bago pa man ako makakatok sa pinto ay nakarinig ako ng

ungol ng isang lalaki at ng mga katagang "ang sarap". Tila nagmumula

iyon sa unang silid ng bahay ni Mang Peter. Nang sumilip ako sa

bintana, laking gulat ko ng makita ko si Ron-ron, Rex at Arnold na

pawang hubo't hubad na nakatayo sa harapan ni Mang Peter. Samantalang

si Mang Peter naman ay nakaupo sa tabi ng kama at di magkamayaw sa

pagpapalit-palit na pagsuso sa mga alaga ng mga binatilyo.

 

Parang isang sanggol si Mang Peter na uhaw sa pagsuso ng kanyang

gatas. Kitang-kita sa mukha ng mga binatilyo na sarap na sarap sila

sa ginagawa sa kanila ni Mang Peter. Hanggang sa marating nila ang

sukdulan. Biglang napatingkayad ang mga ito at halos sabay na

bumulwak ang kanilang katas sa mukha ni Mang Peter. Marahil ay

nanghina ang mga binatilyo at nahiga muna sa kama. Si Mang Peter

naman ay pinunasan ang kanyang mukha at tila may kinuha sa cabinet.

Kumuha pala siya ng salapi at iniabot kay Ron-ron. Bago pa man

makapag-ayos sina Ron-ron, Rex at Arnold ay nilisan ko na ang bakuran

ni Mang Peter.

 

Biyernes noon ng maaga akong nakauwi ng bahay buhat sa opisina.

Matapos kumain ng hapunan ay pumunta ako sa tindahan ni Mang Peter

upang bumili ng yosi. Nadatnan ko si Mang Peter na umiinom ng beer

mag-isa sa loob ng kanyang tindahan. Kaarawan nya daw at kahit

papaano ay nagse-celebrate siya. Inalok niya ako ng beer at di naman

ako tumanggi sa kanya. Mayamaya pa ay niyaya niya ako sa kanilang

balconahe at doon na lang daw kami uminom.

 

Masayang kakwentuhan si Mang Peter kaya naman di ko namalayan na

marami na rin pala kaming nainom. Hanggang sa tamaan ng kalasingan si

Mang Peter, sinimulan niya ikwento sa akin ang kanyang buhay. Dati

pala siya empleyado sa isang kumpanya sa Makati. Manager na siya noon

at nakatakda na sana siyang i-promote bilang isa sa mga vice-

president. Kaya lamang ay mayroon isa ring manager na senior sa kanya

ang kanyang malalampasan. Ito ang naghanap ng butas kay Mang Peter

para di matuloy ang promotion.

 

Paminsan-minsan kasi ay gumigimik si Mang Peter sa isang massage club

na para sa mga naghahanap ng lalaki. Napag-alaman ito ng taong

naghahanap sa kanya ng butas at ito ang ginamit para sirain si Mang

Peter. Nagtagumpay ito dahil napilitang magresign si Mang Peter upang

di na kumalat ang issue. Nalaman din ng pamilya ni Mang Peter ang

pangyayari na naging sanhi din ng paghihiwalay nilang mag-asawa.

Sumama ang kanyang mga anak sa kanyang asawa. Siya lamang ang naiwan

sa bahay na iyon. Nawalan na rin siya ng gana na maghanap pa ng ibang

trabaho. Ang naipon niyang pera ay ipinagawa niya ng tindahan na siya

nya ngayong pinagkukunan ng ikabubuhay.

 

Nabagabag ako sa aking nalaman. Dahil sa pagiging silahis ni Mang

Peter ay hinusgahan na ng iba ang kanyang pagkatao. Hadlang ba iyon

sa hinahangad mong tagumpay. Dahilan ba iyon upang maging miserable

ang buhay ng isang tao. At ang pinakamasakit pa sa lahat ay ang

sarili nitong pamilya na inaasahan niyang aagapay sa kanya ang

humusga din sa kanyang pagkatao. Pero napabilib din ako ni Mang

Peter. Sa halip na maging miserable ang kanyang buhay ay pilit pa rin

niya itong itinataguyod at pinasasaya sa kabila ng kanyang mga

suliranin sa buhay. Halos madaling araw na ng magpaalam ako kay Mang

Peter.

 

Nang mga sumunod na araw ay naging madalas ko na namang nakikita ang

mga kabataang lalaki sa tindahan ni Mang Peter sa tuwing ako ay uuwi.

Hindi ko na ginambala si Mang Peter dahil alam ko naman na kaligayan

na niya ang makausap ang mga iyon. Subalit isang gabi ng ako ay

umuwi, napansin ko na maliwanag sa bahay ni Mang Peter. Sarado ang

tindahan subalit maraming tao ang naroroon sa loob ng bahay. Di na

ako tumuloy sa aming bahay sa halip ay tinungo ko agad ang bahay ni

Mang Peter. Laking gulat ko ng malaman ko na may pinaglalamayan pala

ang mga tao doo.

 

Dali-dali kong sinilip ang kabaon at laking gulat ko ng makilala ko

ang nakahimlay doon. Patay na pala si Mang Peter. Halos mapaluha ako

sa aking nalaman. Nagmasid ako sa paligid at napansin ko ang isang

babaeng nakaitim na nakaupo sa sofa na nangingilid ang luha sa

kanyang mga mata. Siya pala ang asawa ni Mang Peter. Nilapitan ko

siya upang mag-condolence ako sa kanya. Sa paglapit ko sa kanya ay

lalo siyang napahagulgol na parang sinisisi ang sarili sa nangyari

kay Mang Peter. Alam kasi niyang may sakit sa puso ang kanyang asawa

kaya dapat hindi nila hinayaang mag-isa ito sa buhay.

 

Inatake pala sa puso si Mang Peter ng umagang iyon, Walang

nakasaklolo kay Mang Peter. Huli na makita ng mga kabataang naging

kaibigan na rin ni Mang Peter ang kalagayan ni nangyari sa kanya.

Wala na siyang buhay ng dalhin sa hospital.

 

Sa paglabas ko sa bahay ni Mang Peter ay napansin ko rin ang mga

kabataan na kaibigan ni Mang Peter. Alam ko na pinakinabangan nila si

Mang Peter pero sila rin ang nagbigay kaligayahan sa kanya. Marahali

kung wala ang mga ito ay mas napaaga pa ang pagpapaalam ni Mang Peter

sa mundong ito at napaaga din sana ang tuluyang pasasara ng tindahan

ni Mang Peter.