Ang Tindahan Ni Mang Peter

“Pabili nga po.” sabay katok ko sa harap ng munting sari-sari
store.

“Sandali lang” ang narinig kong boses na tila nagmula sa likod ng
tindahan. Di nagtagal at pumasok sa loob ng tindahan ang isang mama na sa tingin
ko ay nasa 50 years old na. “Ano yun iho?” ang tanong ng mamang pumasok sa
tindahan.

“Pagbilhan nga po ng dalawang litrong coke. Yung malamig na
malamig po” ang tugon ko naman.

Inabot niya sa aking ang dalawng litrong
coke at inabot ko naman ang aking bayad. Nang iabot niya sa aking ang aking
sukli ay muli siyang nagtanong. “Kayo ba ang bagong lipat diyan sa bahay na
iyan? Mukhang maganda ang inyong bahay pero hindi pa yata tapos.”

“Opo,
kami nga po ang may-ari ng bahay na iyan. Binili ko sa ka-opisina ko kasi sa
Australia na daw sila ng kanyang buong pamilya maninirahan. Di pa nga tapos pero
kailangan na naming tirahan. Sayang din ang upa namin sa apartment.” ang aking
naging tugon.

“Kaunti na lang naman ang kailangan at matatapos na rin
iyan. Pwedeng pwede na namang tirahan” ang nasabi ng mama sa akin.

“Sige
po, baka uhaw na ang mga kasamahan ko sa bahay” ang paalam ko sa mama sa
tindahan. “Ako ho pala si Boy” ang pakilala ko.

“Ako naman si Peter” ang
pakilala naman ng mama sa tindahan. At tuluyan na akong nagpaalam kay Mang
Peter.

Iyon ang unang araw namin sa aming bahay. Di pa kumpleto ang
bahay. Wala pa itong pintura at di pa rin tapos ang garahe. Di pa tapos ang
itsura ng bahay sa labas pero sa loob ay halos tapos na maliban lamang sa
pintura ng mga cabinet sa kusina at mga kwarto. Di na tinapos ng kaopisina ko
ang bahay dahil inilaan na lamang ang kanyang pera sa kanilang pagtungo sa
Australia. Halos palugi niya ito ibinenta sa akin dahil kailangan niya ng
malaking salapi para masigurado ang kanilang pagpunta sa Australia at doon na
sila maninirahan ng kanyang pamilya. Hindi bale kaunti na lamang siguro ang
aking guguguling upang matapos ang aming bahay.

Dahil lagi akong busy sa
trabaho ay ginagabi ako lagi sa aking pag-uwi. Maaga na ang 10 PM sa aking
pag-uwi. Minsan ay hating-gabi na ako nakakarating ng bahay. Sa oras ng aking
pag-uwi ay lagi kong napapansin ang ilang kabataang lalaki na tumatambay sa
tindahan ni Mang Peter. Minsan nag-iisa lamang. Minsan naman ay marami sila.
Pero hindi yata nawawalan ng kabataang lalaki sa tindahan ni Mang Peter sa
tuwing uuwi ako ng bahay. Madalas din ay may hawak na bote ng beer ang mga
kabataang ito.

Minsang umuwi ako ay naghanap ako ng malamig na
softdrinks. Wala na akong mautusan dahil tulog na ang aming katulong sa bahay
kaya naman ako na ang pumunta sa tindahan ni Mang Peter. Noon ko napagmasdang
mabuti ang mga kabataang madalas mag-istambay sa tindahan na iyon. May mga
itsura sila. Malamang nasa 15 hangang 18 years old ang mga iyon. Sa gabing iyon
tatlo silang istambay doon na umiinom ng beer. Pinakilala sa akin ni Mang Peter
ang mga iyon. Si Rex ang pinakamatangkad. Siguro nasa 5’8” siya. Si Arnold naman
ay mas mababa ng kaunti kay Rex. At ang huling pinakilala ni Mang Peter ay si
Ron-ron. Halos kasing tangkad din niya si Arnold. Habang pinakikilala ni Mang
Peter si Ron-ron ay napahiyaw ng uy…. sina Rex at Arnold. Hindi ko na binigyang
pansin iyon at pagkabayad ko ng binili ko ay nagpaalam na ako sa kanilang
lahat.

Naging misteryo sa akin ang pagkatao ni Mang Peter. Nalaman ko rin
kinalaunan na nag-iisa lang pala siya sa kanyang bahay. Dahil di ko naman
nakasanayan at ng mga kasambahay ko ang makipaghuntahan sa aming mga kapitbahay
ay wala na kaming nalalaman sa tunay na pagkatao ni Mang Peter. Subalit isang
gabi nang ako ay umuwi ay nagsimula ko ng malaman ang pagkatao ni Mang
Peter.

“Hoy Peter, walang hiya ka. Bakit pati anak ko ay pinapatulan mo.
Kabata-bata pa ng anak ko” ang sigaw ng babae sa harap ng bahay ni Mang Peter.
Habang sumisigaw ay binabato pa ang bahay ni Mang Peter. Buti na lamang at
maraming aso si Mang Peter kaya naman natatakot din ang babaeng iyon na lumapit
ng tuluyan sa bahay ni Mang Peter. Alam ko nandoroon si Mang Peter dahil bukas
pa ang kanyang tindahan pero di naman siya lumalabas ng bahay.

“Maniac ka
talaga, kaya ka nga iniwanan ng iyong pamilya. Walang hiya ka talaga. Bakla ka,
lumabas ka dyan!” ang sigaw muli ng nagwawalang babae sa harap ng bahay ni Mang
Peter. Pero wala pa rin akong narinig na tugon mula kay Mang Peter. Mukhang di
talaga niya papatulang ang babaeng ito.

Marahil ay nagsawa at napagod na
ang babaeng nagwawala at bago sumapit ang hating-gabi ay umalis na ito sa harap
ng bahay ni Mang Peter. Ayaw ko sanang makialam pero sa narinig ko sa bibig ng
babaeng nagwawala na bakla sa Mang Peter ay medyo naantig ang aking damdamin.
May sarili nga akong pamilya pero paminsan-minsan ay naghahanap pa rin ang aking
katawan ng makakaniig na kabaro ko. Kaya alam ko na rin marahil ang nararamdaman
ni Mang Peter sa mga sandalling iyon.

Pumunta ako sa bahay ni Mang Peter
at kinatok ko ang gate ng bahay at sinabi kong wala ng yung nagwawalang babae.
Sinabi ko na si Boy ang kumakatok pero mukhang walang balak akong pagbuksan ng
gate ni Mang Peter. Babalik na sana ako sa aming bahay ng biglang bumukas ang
gate. Dumungaw si Mang Peter at napansin ko ang dugo sa kanyang noo. Pinapasok
ako sa loob ni Mang Peter at doon ko siya inusisa sa mga pangyayari.

“Ano
po ba yun Mang Peter?” ang tanong ko sa kanya.

“Yun ang ina ni Ron-ron”
ang tugon sa akin ni Mang Peter.

“Eh bakit siya nagwawala kanina?” muli
akong nagtanong kay Mang Peter.

“Ah, eh wala yun” ang naging sagot ni
Mang Peter.

“Mang Peter naman, papaano nyong sasabihin na wala yun. Halos
basagin na ng babaeng iyon ang mga bintana sa bahay ninyo. At ano namang
nangyari sa sugat ninyo sa noo?” muli akong nag-usisa kay Mang Peter. Bago pa
man niya ako sagutin ay kinuha ko ang panyo ko at tinakpan ko ang sugat ni Mang
Peter sa noo.

“Akala ko kasi kung sino na yung kumakatok sa gate.
Pagbukas ko ay sabay hambalos ng babaeng iyon ng isang matigas na bagay. Di ko
nga nakita kung ano yung hawak niya. Buti na lang nasara ko uli yung gate” ang
tugon ni Mang Peter.

“Eh di may dahilan talaga kung bakit nagwawala yung
ale.” ang sabi ko kay Mang Peter.

“Wala talaga.” ang muling tugon ni Mang
Peter.

“Okey po, hindi ko na kayo pipilitin. Magpahinga na lamang kayo.
At ako na ang magsasara ng inyong tindahan. Paglabas ko po ay ikandado ninyo ang
inyong gate at ang mga pintuan ng bahay nyo.” ang nasabi ko na lamang kay Mang
Peter.

Umuwi ako sa aming bahay dala pa rin ang misteryo sa katauhan ni
Mang Peter. Medyo nahuhulaan ko na kung ano ang nakaraan ni Mang Peter pero nais
ko na sa kanyang mga bibig mismo magmula iyon upang kahit papaano ay matulungan
ko siya sa kanyang dinaraanan. Para kasing magiging malaking tulong din sa akin
ang mga pinagdaanang iyon ni Mang Peter.

Nang mga sumunod na araw ay di
ko na nakikita ang mga kabataang lalaki na tumatambay sa tindahan ni Mang Peter.
Nakagawian ko na rin kasi na mag-yosi matapos kumain ng hapunan at magpapalamig
sa labas ng bahay. Di naman ako bumibili ng pakepaketeng yosi. Patingi-tingi
lang ako. Sa tindahan ni Mang Peter ako bumibili ng yosi sa tuwing hahanapin ko
ito. Sa tuwing bibili ako ng yosi ay nakikipagkwentuhan muna ako kay Mang Peter
bago ako umuwi.

Laking pagtataka ko kay Mang Peter na kahit alam ko ng
may malaki siyang problema puro masasayang sandali ng kanyang buhay ang kanyang
naikwekwento sa akin. Sa tuwing tatanungin ko siya tungkol sa pamilya niya ay
iniiba niya ang kwentuhan. Marahil talagang ayaw na niyang ungkatin ang mga
malulungkot na nangyari sa kanyang buhay. Siguro nga ganoon si Mang Peter,
palakaibigan at masayahing tao. Kung wala kang nalalaman kahit kaunti sa tunay
na pagkatao ni Mang Peter ay hahanga ka sa kanya dahil sa positibong pananaw
niya sa buhay.

Isang gabi ay naghanap muli ang aking katawan ng yosi.
Syempre sugod sa tindahan ni Mang Peter. Bukas pa ang tindahan pero wala si Mang
Peter sa loob nito. Kakatok sana ako sa gate pero napansin ko na bukas pala ito.
Kilala na ako ng mga aso ni Mang Peter kaya malaya akong nakapasok sa bakuran ni
Mang Peter na di nag-iingay ang mga ito. Subalit bago pa man ako makakatok sa
pinto ay nakarinig ako ng ungol ng isang lalaki at ng mga katagang “ang sarap”.
Tila nagmumula iyon sa unang silid ng bahay ni Mang Peter. Nang sumilip ako sa
bintana, laking gulat ko ng makita ko si Ron-ron, Rex at Arnold na pawang hubo’t
hubad na nakatayo sa harapan ni Mang Peter. Samantalang si Mang Peter naman ay
nakaupo sa tabi ng kama at di magkamayaw sa pagpapalit-palit na pagsuso sa mga
alaga ng mga binatilyo.

Parang isang sanggol si Mang Peter na uhaw sa
pagsuso ng kanyang gatas. Kitang-kita sa mukha ng mga binatilyo na sarap na
sarap sila sa ginagawa sa kanila ni Mang Peter. Hanggang sa marating nila ang
sukdulan. Biglang napatingkayad ang mga ito at halos sabay na bumulwak ang
kanilang katas sa mukha ni Mang Peter. Marahil ay nanghina ang mga binatilyo at
nahiga muna sa kama. Si Mang Peter naman ay pinunasan ang kanyang mukha at tila
may kinuha sa cabinet. Kumuha pala siya ng salapi at iniabot kay Ron-ron. Bago
pa man makapag-ayos sina Ron-ron, Rex at Arnold ay nilisan ko na ang bakuran ni
Mang Peter.

Biyernes noon ng maaga akong nakauwi ng bahay buhat sa
opisina. Matapos kumain ng hapunan ay pumunta ako sa tindahan ni Mang Peter
upang bumili ng yosi. Nadatnan ko si Mang Peter na umiinom ng beer mag-isa sa
loob ng kanyang tindahan. Kaarawan nya daw at kahit papaano ay nagse-celebrate
siya. Inalok niya ako ng beer at di naman ako tumanggi sa kanya. Mayamaya pa ay
niyaya niya ako sa kanilang balconahe at doon na lang daw kami
uminom.

Masayang kakwentuhan si Mang Peter kaya naman di ko namalayan na
marami na rin pala kaming nainom. Hanggang sa tamaan ng kalasingan si Mang
Peter, sinimulan niya ikwento sa akin ang kanyang buhay. Dati pala siya
empleyado sa isang kumpanya sa Makati. Manager na siya noon at nakatakda na sana
siyang i-promote bilang isa sa mga vice-president. Kaya lamang ay mayroon isa
ring manager na senior sa kanya ang kanyang malalampasan. Ito ang naghanap ng
butas kay Mang Peter para di matuloy ang kanyang
promotion.

Paminsan-minsan kasi ay gumigimik si Mang Peter sa isang
massage club na para sa mga kalalakihang naghahanap din ng lalaki. Napag-alaman
ito ng taong naghahanap sa kanya ng butas at ito ang ginamit para sirain si Mang
Peter. Nagtagumpay ito dahil napilitang magresign si Mang Peter upang di na
kumalat ang issue. Nalaman din ng pamilya ni Mang Peter ang pangyayari na naging
sanhi din ng paghihiwalay nilang mag-asawa. Sumama ang kanyang mga anak sa
kanyang asawa. Siya lamang ang naiwan sa bahay na iyon. Nawalan na rin siya ng
gana na maghanap pa ng ibang trabaho. Ang naipon niyang pera ay ipinagawa niya
ng tindahan na siya nya ngayong pinagkukunan ng ikabubuhay.

Nabagabag ako
sa aking nalaman. Dahil sa pagiging silahis ni Mang Peter ay hinusgahan na ng
iba ang kanyang pagkatao. Hadlang ba iyon sa hinahangad mong tagumpay. Dahilan
ba iyon upang maging miserable ang buhay ng isang tao. At ang pinakamasakit pa
sa lahat ay ang sarili nitong pamilya na inaasahan niyang aagapay sa kanya ang
humusga din sa kanyang pagkatao. Pero napabilib din ako ni Mang Peter. Sa halip
na maging miserable ang kanyang buhay ay pilit pa rin niya itong itinataguyod at
pinasasaya sa kabila ng kanyang mga suliranin sa buhay. Halos madaling araw na
ng magpaalam ako kay Mang Peter.

Nang mga sumunod na araw ay naging
madalas ko na namang nakikita ang mga kabataang lalaki sa tindahan ni Mang Peter
sa tuwing ako ay uuwi. Hindi ko na ginambala si Mang Peter dahil alam ko naman
na kaligayan na niya ang makausap ang mga iyon. Subalit isang gabi ng ako ay
umuwi, napansin ko na maliwanag sa bahay ni Mang Peter. Sarado ang tindahan
subalit maraming tao ang naroroon sa loob ng bahay. Di na ako tumuloy sa aming
bahay sa halip ay tinungo ko agad ang bahay ni Mang Peter. Laking gulat ko ng
malaman ko na may pinaglalamayan pala ang mga tao doo.

Dali-dali kong
sinilip ang kabaon at laking gulat ko ng makilala ko ang nakahimlay doon. Patay
na pala si Mang Peter. Halos mapaluha ako sa aking nalaman. Nagmasid ako sa
paligid at napansin ko ang isang babaeng nakaitim na nakaupo sa sofa na
nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. Siya pala ang asawa ni Mang Peter.
Nilapitan ko siya upang mag-condolence ako sa kanya. Sa paglapit ko sa kanya ay
lalo siyang napahagulgol na parang sinisisi ang sarili sa nangyari kay Mang
Peter. Alam kasi niyang may sakit sa puso ang kanyang asawa kaya dapat hindi
nila hinayaang mag-isa ito sa buhay.

Inatake pala sa puso si Mang Peter
ng umagang iyon, Walang nakasaklolo kay Mang Peter. Huli na ng makita ng mga
kabataang naging kaibigan na rin ni Mang Peter ang nangyari sa kanya. Wala na
siyang buhay ng dalhin sa hospital.

Sa paglabas ko sa bahay ni Mang Peter
ay napansin ko rin ang mga kabataan na kaibigan ni Mang Peter. Alam ko na
pinakinabangan nila si Mang Peter pero sila rin ang nagbigay kaligayahan sa
kanya. Marahali kung wala ang mga ito ay mas napaaga pa ang pagpapaalam ni Mang
Peter sa mundong ito at napaaga din sana ang tuluyang pasasara ng tindahan ni
Mang Peter.