ESTUDYANTE BLUES

ESTUDYANTE BLUES

"Okay, class, you may go… Mr. Rubio, please remain."

Narinig ko na naman ang mga salitang `yon. Minsan, magtatanong lang

kung ano na ang development sa group thesis namin. Nung isang araw,

inalam niya kung bakit hindi ako pumasok noong nakaraang laboratory

class na hindi naman niya hawak. Minsan naman, nagtatanong lang ng

bagong palabas sa sinehan. Hay, naku, ano na naman kaya ng sasabihin

nito?

Fourth year computer science student ako dito sa isang state

university sa Maynila. Valentino Rubio ang buo kong pangalan, part-

Italian, 19 years old at naninirahan sa Laguna.

"Val," tawag sa akin ni Mr. Miguel dela Cruz kapag hindi

kaharap ang mga kaklase ko, "saan ka ba sa Laguna umuuwi?"

"Sir, sa Binan po, sa South City Homes. Bakit po?" kunwaring

paggalang ko. Pero kapag nakatalikod, Mike lang ang tawag ko sa kanya.

"Hihingi sana ako ng pabor sa iyo. May pupuntahan kasi akong

kaibigan du'n sa lugar ninyo, e, hindi ko alam ang pasikut-sikot

doon. Sana puwede mo akong samahan," pakiusap niya.

"Kunwari pa `to. Alam ko namang alam mo kung saan ako

nakatira. Nakita kong kausap mo si Edith kanina at narinig kong

binanggit mo ang pangalan ko," sa isip ko.

"A, sige po. Kaya lang six pa ang tapos ng klase ko."

"Okay lang. Four-thirty ay out na ako, pero may kukunin pa

ako sa bahay. Dala ko naman ang kotse ko, e." Ngumiti siya sa

akin. "So, pa'no, is it a date?"

"Yes, sir," masigla kong sagot.

Aaminin ko, matagal ko na siyang pinagpapantasyahan—at alam

ito ng lahat. Pero kapag nagkakausap kami, pinipilit kong magmukhang

pormal at mahinahon. You know, just one of my various disguises…

Alas-singko, nasa logis class ako, para nang sinisilaban ang

puwet ko. Ni hindi ko na nga naiintindihan ang sinasabi ng teacher na

nasa harap. Ini-imagine ko kasi ang mga gusto kong mangyari sa amin

mamaya—ang halikan siya, yakapin ang makinis at malaki niyang katawan—

basta magkaroon lang ako ng pagkakataon, kahit nakaw pa.

"Kriiinnggg… kriiinggg…," alas-sais na! Halos mapatalon ako

mula sa aking kinauupuan nang marinig ang tunog ng buzzer.

Bumaba ako buhat sa ikatlong palapag ng building patungo sa

parking lot ng unibersidad. Nakita ko ang isang blue Lancer GLXi sa

may kaliwang sulok at napansin kong kumakaway na sa akin mula doon si

Mike. Naintindihan ko ang pagsenyas niyang maghintay na lamang sa

aking kinatatayuan.

"Sakay na," sabi niya sabay bukas ng kanang pinto ng kotse.

Tahimik naming binagtas ang kahabaan ng South Superhighway.

Gabi na pala. Nagniningning na ang paligid sa mga ilaw-dagitab na

nakapalamuti sa bawat gusali. Badya na ng mga kasiyahang idudulot ng

madilim at malamig na gabi. Naalala ko tuloy ang mga gimik namin ng

barkada nitong nagdaang bakasyon. Halos gabi-gabi ay lumalabas kami.

Walang patid, walang tigil. Kahit wala ng pera, go pa rin. At nang

magsimula na ang pasukan, siyempre hindi na ganoon. Tuwing weekends

na lang kapag nagkakayayaan.

Pero heto ako ngayon, nakasakay sa kotse ni Mike, hindi alam

ang mga susunod na mangyayari pero may binubuo sa isip. Kung

matutuloy ito, ako na siguro ang pinakamasayang tao sa gabing ito.

"Nagugutom ka na ba?" pakli ni Mike para pawiin ang

napakatagal na katahimikan at di-masukat na pakiramdaman sa pagitan

namin.

Tumingin ako sa kanya, may silay ng ngiti. Naunawaan niya.

"I'm starving. I really need a bite. Dumaan muna tayo sa

Alabang to boost up."

Wala akong imik. Strategy. Siya naman ang nasa manibela, so

he's my master.

Pumasok kami sa Cable car. Mapuno-puno na ng tao kahit pasado

alas-otso pa lang. Mabuti na lang at hindi ako naka-uniform kung

hindi'y magiging hesitant siguro akong tumuloy kami.

Ikinuha kami ng isang crew ng puwesto sa bandang kanan. Pag-

upo ay ibinigay sa amin ang menu para pumili na ng kakainin. Si Mike

na ang ipinamahala ko rito habang ako naman ay lumilinga sa paligid

to look for familiar faces. Wala. Maaga pa kasi.

"Did you tell your parents that you'll be late tonight?"

tanong niya habang hinihintay ang inorder na pagkain.

"Actually, there's nobody home. They're on a vacation in

lola's place in Nueva Ecija. Kaya I'm free as a bird tonight,"

nakangiti kong sagot.

"Umm, that would be good. We're gonna have a lot of time

together."

"I thought pupunta ka sa friend mo?" pagtataka ko.

"Tumawag ako sa kanya when I got home this afternoon. Paalis

kasi siya papuntang Isabela to visit his sister who just had a baby.

I decided not to tell you since I wanna go out tonight to unwind. I

hope this wouldn't be to too much?"

"Oh, it's perfectly alright. Besides I've got nothing to do

at home being alone."

"Thank you," nakatitig siya sa akin at ako nama'y nakangiti

sa kanya—hoping to see what's on each other's minds.

"Habang kumakain, panay ang kuwentuhan namin at tawanan.

We've talked about almost everything under the sun (or moon?) kaya

hindi na namin namalayan ang oras. Mag-e-eleven na pala!

"Gusto mong ihatid na kita?" tanong niya.

"Gusto mo na ba, Sir?" balik ko.

"Please don't call me Sir. Pero ayoko pa sanang umuwi. Maybe

we can go find a quiet place. I can hardly breathe here," nakangiwi

na ang kanyang mukha. Marami na kasi talagang tao at maingay na ang

paligid, especially it's a Saturday night.

"Alright."

Quiet place? Ito na kaya ng sandaling pinakahihintay ko?

Dumaan muna kami sa isang convenience store to buy something to

drink. We've got one thing to celebrate raw.

Tinatahak namin ang daan papunta sa Tagaytay habang pamaya-

maya ay umiinom ng draft beer, iba na ng pinagkukuwentuhan namin—puro

green jokes na. Siyempre ako naman hindi nagpapatalo sa kanya.

When we got there, visible na ang fog at talagang malamig na.

We found a good place away from most of the people there overseeing

the city. We got out of the car and he started the talking.

"Do you know what's this celebration for?" nakatingin si Mike

sa mga ilaw sa ibaba ng burol na kinauupuan namin. Mga ilang dipa ang

layo niya sa akin.

Tahimik lang ako, naghihintay ng mga sasabihin niya.

Humakbang siya palapit sa akin, nakatitig sa aking mga mata, hawak

ang isang lata ng beer. Tumigil siya sa harapan ko. Tahimik.

Sinusukat ang lalim ng aking iniisip.

"This is for the two of us. Alam kong may pagtingin ka sa

akin, nararamdaman ko. Noong una, hindi ko pinansin. Pero dahil sa

mga unconscious things na ipinakikita mo…" sadya niyang pambibitin.

"… I fell for you."

I was shocked! Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko! Gusto

kong tumalon at magsisisigaw. Gusto kong magtatatakbo. Gusto kong

tawagin ang lahat ng taong nasa paligid upang malaman rin nila ang

nalaman ko ngayong gabi. Gusto kong… gusto kong…

Gusto kong magsalita. Pero bago ko nagawa iyon ay hinawakan

niya ang aking batok at sinimulan akong halikan. Naglapat ang aming

mga labi at naramdaman ko ang init ng kanyang katawan dahil sa

sobrang lapit namin sa isa't isa. Gumantii ako. Sa paglalaro ng aming

mga dila ay parang mauupos ako. Halos mawalan ako ng hininga nang

ako'y kanyang bitiwan.

Pumasok kami sa kotse at pumuwesto sa backseat. Naghubad agad

siya ng damit at tumambad sa aking harap ang kanyang flawless at

matipunong katawan. Hinagilap ko agad ang kanyang baywang at inilapit

ang labi ko sa kanyang dibdib. Nakita kong napapikit siya sa sarap na

nadarama.

"Kaytagal kong hinintay ang pagkakataong ito, Mike," halos

pabulong kong sabi.

"Mauulit at mauulit at… mauulit… ito…, hirap na sabi niya.

Dahan-dahan kong tinatanggal ang pagkakasabit ng kanyang

sinturon habang ang aming mga labi ay muli na namang nagtagpo.

Malalim. Mainit. Matagal.

Wala na kaming mga saplot. Kahit napakalamig ng paligid na

dulot ng aircon at hangin sa labas ay parang nag-aapoy ang loob ng

kotse dahil sa init ng aming pinagsasaluhan.

Hinagkan niya ako sa leeg at ako naman ay patuloy sa

paghaplos sa harap niya. Nakikiliti ako sa kanyang mga labi.

"Vaaalll… sige na…," parang pagmamakaawa niya.

Pigil ang kanyang hininga. Sunud-sunod na ang kanyang mga

ungol.

"Ooohhh, ang sarap… Ngayon ko lang… naramdaman `toooo…"

Hindi ako makapagsalita dahil super busy ako. Buti na lang at

hyper-energetic ako ngayon.

"Hayan na… aaaaaahhh… Malapit na. Bilisan mo… Aaaahhh…"

Naramdam kong lalong tumaas ang temperatura ng aming mga

katawan. Hawak pa rin niya ang aking ulo. Sinasalubong ang bawat

higop niyon sa kanyang templo.

Ilang sandali pa'y sinalubong ako ng mainit na pagbati ng

kanyang mga alagad. Ganito pala kasarap kung ang kapiling mo ay ang

lalaking iyong minamahal. Napakatagal kong pinangarap na mangyari ito

at ngayon ay halos hindi pa rin ako makapaniwala.

Nagyakap kami at dama ko ang pagmamahal na nananalaytay sa

kanyang kabuuan.

"Hindi ba't alam mo ang balitang may asawa't anak na ako?"

tanong ni Mike.

Nakatingin ako sa labas. Nakayakap pa rin sa kanya.

"Totoo `yon."

Hindi ako umimik. Alam ko naman kasi ang tungkol doon.

"Pero nang umuwi ako kanina, nagkasundo kaming dalawa na

maghiwalay na at magkanya-kanya. Tual hindi naman kami kasal at

inaamin namin sa isa't isang pagkakamali lamang ang naganap sa

pagitan namin. Hindi niya ako tunay na mahal dahil may taong

nagmamahal sa kanya at handang tanggapin ang lahat nang nangyari. At

ako nama'y ganu'n rin. Dahil may iba rin akong mahal."

"Mahal na mahal na mahal… Ikaw."

"Iyon ba ang dahilan kung bakit planado ang lahat ng

nangyaring ito?" sa wakas ay nasabi ko.

Tingin ko'y ikinagulat pa niya ang tinuran ko.

"Galit ka ba?"

"Magagalit ka ba sa taong mahal na mahal na mahal mo?"

Lalo niyang hinigpitan ang yakap sa akin.

"I love you, Mike."

"I love you very much," tugon niya.

At itinuloy namin ang aming pag-iibigan. Pagalitan man ako ng

mga magulang ko, na sa totoo'y nasa bahay lang at alam kong nag-

aalala na. Wala na sigurong sasarap pa sa nararamdaman ko ngayong

gabi.